Από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη
Έχουμε καιρό να μιλήσουμε. Αναρωτιέμαι πού να είσαι, αν όλα στη ζωή σου πάνε καλά. Μερικές φορές με πιάνει το παράπονο, μα άλλες αναδύεται από μέσα μου ένας μικρός και αθόρυβος θυμός που δε θέλει να εκδηλωθεί και κρύβεται σιωπηλά.
Ίσως και να έχεις ξεχάσει. Βασικά είναι σίγουρο. Τις βόλτες εκείνες στις οποίες βγαίναμε έξω και γελούσε, τις νύχτες εκείνες που έγερνες επάνω μου και μου εξομολογιόσουν πως ταίρι δεν έβρισκες και μου έδινες παράλληλα όρκους αγάπης και αφοσίωσης.
Τα ξέχασες όμως γρήγορα και αυτά τα λόγια σου. Έρωτας βαρύς σαν κεραυνός έπεσε στην καρδιά σου, έρωτας και τα πάντα μέσα σου αναθάρρεψαν. Μα ξέχασες πως δίπλα σου τις ώρες εκείνες της μοναξιάς σου, η συντροφιά σου ήμουνα. Λησμόνησες τόσο γρήγορα και τόσους μήνες είσαι χαμένος και παρασυρμένος από τον ενθουσιασμό σου, από το νέο σου ταίρι.
Πού είσαι, φίλε; Με ξέχασες. Ξέχασες πως υπάρχω και εγώ, με καταχώνιασες σε κάποιο μικρό δωμάτιο του μυαλού σου, τώρα πια σε νοιάζει τα χείλη σου να δίνουνε και να παίρνουνε φιλιά.
Δεν ξέρω αν πρέπει να πιστεύω άλλο στη φιλία μας. Ίσως να μη με αγαπούσες πραγματικά, να ήμουν απλώς ένα στήριγμα και ένα αποκούμπι. Φίλοι που μόλις ερωτεύονται και μας ξεχνούν τελείως, ήταν άραγε φίλοι μας;
Για να βρείτε τη Μαρία Σκαμπαρδώνη στο faceboοk, πατήστε εδώ.