Από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη
Η προσδοκία είναι ένα δίκοπο μαχαίρι. Τις περισσότερες φορές δεν οδηγεί πουθενά, με αποτέλεσμα αυτή η ματαίωση να δημιουργεί πόνο που οδηγεί σε απογοήτευση. Και ο πόνος της προσδοκίας μπορεί να σε ρημάξει περισσότερο από έναν τοξικό άνθρωπο. Επειδή στα μάτια σου τον θεώρησες ικανό να σου δώσει πράγματα που ενδεχομένως να μην μπορούσε. Επειδή με το μυαλό σου έδωσες δύναμη που ίσως δε θα έπρεπε να υπάρχουν καν στη ζωή σου.
Ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ έλεγε πως αισθάνεται πάντα ευτυχισμένος επειδή δεν προσδοκά τίποτα από κανέναν.
Και αυτό είναι μία μεγάλη αλήθεια ζωής. Δε μας πληγώνουν οι άνθρωποι, όσο οι προσδοκίες που έχουμε από αυτούς.
Οι άλλοι άνθρωποι είναι έξω από εμάς. Ίσως αν αντιλαμβανόμασταν πως δεν αντιλαμβάνονται ή δε διαπνέονται από τον ίδιο κώδικα ηθικής ή συμπεριφοράς να μην αφήναμε τον εαυτό μας να αφεθεί και να πληγωθεί στο τέλος τόσο πολύ. Αν καταλαβαίναμε πως η συμπεριφορά του ανθρώπου αντανακλά τον εαυτό του και όχι εμάς, δε θα μας διέλυε τόσο η διάψευση μίας προσδοκίας.
Προσωπικά, έχω σταματήσει να προσδοκώ, δε θέλω να περιμένω πια τίποτα από κανέναν. Πάντοτε λέω πως δε με αγαπάει, δε με εκτιμά και δε με αποζητά κανείς. Όχι, δεν είναι υποτίμηση του εαυτού μου, αλλά ένας τρόπος προστασίας του.
Δε θέλω να περιμένω τίποτα από κανέναν, επειδή αυτό αυξάνει τη χαρά μου όταν διαπιστώνω πως έχει λείψει περισσότερο σε κάποιον από ότι πίστευα. Επειδή αυτό με προστατεύει από τη διάψευση των προσδοκιών μου και είναι καλύτερο να μην περιμένω τίποτα και να εκπλήσσομαι από το να προσδοκώ και να απογοητεύομαι. Δε θέλω να περιμένω τίποτα, επειδή το να μην περιμένεις τίποτα από κανέναν είναι αυτό που ανοίγει την πόρτα της απόκτησης όλων αυτών που χρειάζομαι. Επειδή όταν δεν αποζητώ κάτι τότε είναι που η ζωή επεμβαίνει και μου το προσφέρει αβίαστα και ελεύθερα.
Είμαι ελεύθερη επειδή δεν περιμένω τίποτα από κανέναν; και είμαι χαρούμενη επειδή διαπιστώνω πως αυτοί που αξίζουν είναι δίπλα μου, δίχως προσδοκίες και ματαιώσεις.
