Από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη
Δε συμφωνώ ούτε με τους ανθρώπους που διαγράφουν το παρελθόν τους, αλλά ούτε και με εκείνους που μένουν φυλακισμένοι σε αυτό.
Το παρελθόν μας δεν μπορεί να διαγραφεί; είναι όλοι οι δρόμοι που περάσαμε, είναι οι εμπειρίες μας, είναι οι στιγμές που μας καθόρισαν και μας ωρίμασαν. Είναι αυτό που μας οδήγησε στο Σήμερα, αυτό που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τον άνθρωπο στον οποίο έχουμε εξελιχθεί.
Το παρελθόν μου δεν το ξεχνώ, αλλά ούτε και παραμένω δέσμιός του; γιατί η ζωή είναι το Σήμερα, ούτε το Χθες αλλά και ούτε το Αύριο. Κρατάω το αποτύπωμα, δεν μου επιτρέπεται να το ξεχάσω. Απλώς δεν είναι το φάντασμά μου, δεν με εγκλωβίζει, δε με γεμίζει φόβο στο να αφεθώ ξανά στη Ζωή. Οι αποτυχίες και τα στραβοπατήματα δεν υπήρξαν στη ζωή μου για να κλονίσουν την εσωτερική, συναισθηματική μου ηρεμία; αλλά για να με κάνουν σοφότερη.
Ούτε το μέλλον το γνωρίζω. Δεν μπορώ ούτε και εκεί να φυλακιστώ, να σκέφτομαι διαρκώς τι θα συμβεί αύριο, μεθαύριο, σε πέντε χρόνια. Διότι αυτό με αποσπά από το μοναδικό σίγουρο που έχω σήμερα, το Σήμερα.
Το παρελθόν έφυγε, όλα τα χρήματα του κόσμου δε θα το φέρουν πίσω. Δε θα αλλάξει αυτό που έφυγε, μόνο θα παραδειγματίσει. Το μέλλον δεν προβλέπεται, μπορεί να σχεδιάζουμε ή να βάζουμε χρήματα, σχέδια, ιδέες στην άκρη και σε ένα συρτάρι. Αλλά κανείς δεν το γνωρίζει.
Μόνο το Σήμερα έχουμε, μόνο αυτό. Ας το αγαπήσουμε περισσότερο.
