Από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη
Η παγκόσμια μυθοπλασία φρόντισε να μας ταΐζει από μωρά εκτός από φρουτόκρεμες, με έναν μύθο: το μύθο της αγάπης που ξεπερνά όλα τα εμπόδια, που καταφέρνει να επιβιώσει απέναντι σε κάθε αντιξοότητα, υψώνοντας το λάβαρο του ματωμένου, πληγωμένου αλλά νικητή Έρωτα στον ουρανό.
Και ναι, η αγάπη είναι δυνατή, μπορεί να ξεπεράσει πολλά εμπόδια. Αλλά όχι πάντα, όσο και αν θέλουμε να παραμένουμε ρομαντικοί στη ζωή υπάρχει και ο ρεαλισμός.
Οι ταινίες, οι τηλεοπτικές σειρές δεν προσπάθησαν να ξεφύγουν από αυτό το σενάριο του παντοδύναμου έρωτα. Τα ζευγάρια έπρεπε να μένουν στο τέλος μαζί ακόμα και αν είχαν χωρίσει εκατό φορές, είχαν κερατώσει ο ένας τον άλλον άλλες περισσότερες, ήταν δυστυχισμένοι και σε σχέσεις προβληματικές.
Οι εξαιρέσεις λίγες, οι περισσότεροι προτίμησαν το συννεφάκι από την πραγματικότητα και τη σκληρή αλήθεια πως η σχέση –εκτός από αγάπη – χρειάζεται και άλλα πράγματα προκειμένου να επιβιώσει.
Κουράστηκα να βλέπω happy end, όσο και είναι κάτι παρήγορο για την απέναντι στη σκληρή πραγματικότητα. Όσο και αν παραμένω αθεράπευτα ρομαντική, σε βαθμό αστείο.
Όμως, υπάρχει και η πόρτα που κλείνει και δεν ανοίγει. Υπάρχει και ο έρωτας που μένει μετέωρος. Γιατί η ζωή εμπεριέχει και το ατελές, αυτή είναι η ποικιλομορφία της.
Ίσως για αυτό το Όσα Παίρνει ο Άνεμος παραμένει η πιο αγαπημένη μου ταινία. Διότι ρίσκαρε και έδειξε τον απόλυτο έρωτα ο οποίος όμως δεν έχει χαρούμενη κατάληξη. Τόλμησε να «πληγώσει» εμάς τους αθεράπευτα ρομαντικούς και να αναδείξει και την άλλη όψη της αγάπης και της ζωής. Εκείνης που αγανακτισμένη πια, αναφωνεί «δε δίνω δεκάρα πια».
Ναι, οι ιστορίες αγάπης δεν είναι πάντα γραμμένες με σύμμαχο την αλήθεια, αλλά με τη δική μας να βλέπουμε πως έστω σε μία σειρά θα υπάρξει η πολυπόθητη νίκη του έρωτος απέναντι σε κάθε πρόκληση, σε κάθε προκλητικό χτύπημα της μοίρας.
Οι ιστορίες αγάπης δεν έχουν πάντα ευχάριστο τέλος. Δυστυχώς, η μυθοπλασία σε αυτό μας ξεγέλασε, αλλά η πραγματικότητα μας το απέδειξε.
