Από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη
Ο μισανδρισμός έρχεται ως η αντίθετη πλευρά του μισογυνισμού, η οποία περιγράφει το μίσος και την αποστροφή στους άνδρες.
Ως προκατάληψη και αυτός, θεωρεί έναν άνδρα ένοχο απαραίτητα, δίχως να έχει συγκεντρώσει κατάλληλα στοιχεία και αποδείξεις. Απλά και μόνο επειδή είναι άνδρας.
Παράλληλα, απαξιώνει κάθε πράξη βίας και κακοποίησης που υφίστανται οι άνδρες, διότι κάποια στιγμή πρέπει να αναφερθεί και το γεγονός αυτό: ναι, βιώνουν και οι άνδρες κακοποίηση.
Αυτή όμως η πρακτική είναι και πάλι, ένας αντίστροφος ρατσισμός: γιατί ένας άνδρας να είναι πάντοτε υπόλογος απλά και μόνο επειδή είναι άνδρας;
Δεν είναι λίγες οι φορές εκείνες που υπάρχει εκμετάλλευση του φαινομένου έξαρσης της βίας κατά των γυναικών, με σκοπό επάνω σε ανυπόστατες κατηγορίες να κερδηθούν ορισμένα συμφέροντα εκ μέρους των γυναικών.
Το σημαντικό είναι να δημιουργηθεί μία κοινωνία στην οποία η βία από κανένα φύλο να μην είναι αποδεκτή και να επικρίνεται το ίδιο. Είναι εξίσου απαράδεκτο να υπάρχει ειρωνεία απέναντι στη γνωστοποίηση πως ένας άνδρας μπορεί να βιώνει βία –από σωματική μέχρι λεκτική.
Το ότι ένας άνδρας είναι δυνατότερος μυϊκά από μία γυναίκα, αυτό δε μειώνει την ικανότητα μίας γυναίκας να σε πληγώνει όταν το θέλει. Ο Νίτσε είχε γράψει πολύ σωστά ότι «στον πόλεμο και στον έρωτα η γυναίκα είναι βιαιότερη του άνδρα».
Ναι, οι άνδρες δέχονται βία. Δε σημαίνει πως πάντα η γυναίκα έχει δίκιο επειδή θεωρείται «ασθενές φύλο». Και αυτό είναι η άσκηση της ισότητας εις βάρος του ανδρικού φύλου αντίστροφα.
Η λύση δεν είναι ούτε ο μισογυνισμός, ούτε ο μισανδρισμός. Η λύση είναι η ανάπτυξη μίας φιλοσοφίας που θεωρεί το ανθρώπινο πρόσωπο μοναδικό, άξιο σεβασμού.
