Από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη
Λένε ότι ο ιδρώτας στο ανδρικό κορμί είναι περισσότερο αφροδισιακός από ότι στο γυναικείο.
Γιατί ο άνδρας ο ιδρωμένος, με το φανελάκι να κολλάει στο κορμί, προκαλεί αίσθημα ικανοποίησης. Αποτυπώνεται στο σώμα η σκληρή ζωή, ο πόνος της εργατιάς και η βιοπάλη.
Στη σκληρή εργατιά, στην οικοδομή, στο λιοπύρι. Εκεί ο άνδρας μαθαίνει τη σκληρή βιοπάλη, στο γιαπί, το πυλοφόρι και το μυστρί.
Στους μυς που διαφαίνονται και στους κοιλιακούς που διαγράφονται. Ειδικότερα, όταν κουβαλάνε μπετά, όταν σκάβουν, όταν βάφουν και ζυγίζουν.
Ο άνδρας ο ιδρωμένος υπονοεί τη σκληρή εργατιά, την κόπωση που επιφέρει η σκληρή δουλειά.
Δεν είναι φλώρος, μήτε παιδάκι. Είναι αυτοδύναμος, ακόμα και αν ο ήλιος τον ψήνει ολημερίς.
O Μάρλον Μπράντο ως Στάνλευ Κοβάλσκι στο "Λεωφορείο ο πόθος", ξύπνησε πόθους και πάθη, έρωτες και πάθη. Με το φανελάκι κολλητό στο νεανικό του κορμί, εκείνο που έφτανε τη ζωή στα άκρα στα 27 του. Κάνοντας την ανθρωπότητα να ονειρευόταν να είναι, έστω και για λίγα λεπτά, ένα φανελάκι. Ίσα για να αγγίξει το κορμί του, που το έχει ποτίσει ο ιδρώτας και τα χέρια του αυτά στα οποία οι μύες το έχουν σκίσει από το πόσο γυμνασμένοι και ρωμαλέεοι είναι.
Ο ιδρώτας ενδέχεται να είναι αφροδισιακός. Ενδέχεται το πυρακτωμένο πρόσωπο να ξυπνάει την αίσθηση της ασφάλειας, τα κοκκινισμένα χέρια να δείχνουν τη δύναμη της σπάπας που έσκαβε ανεβοκατέβαινε πάνω -κάτω.
Ο κουρασμένος ώμος που βαρέθηκε να κουβαλάει σακιά, να φορτώνει και να ξεφορτώνει, αποτυπώνει αυτή την ταλαιπωρία στον ιδρώτα που στάζει, αφήνοντας κηλίδες στα ρούχα, στις φανέλες, παντού. Σχηματίζοντας λίμνη από το ποταμάκι που τρέχει από το πρόσωπο.
Έχει, τελικά, και αυτός ακόμα τη χάρη του, ξυπνώντας πόθους. Είναι αυτή η αίσθηση του μόχθου που έχει ροζιάσει τα χέρια και έχει καμπουριάσει τη μέση, που δημιουργεί σε πολλούς την ασφάλεια της αυτοδυναμίας, το σφίξιμο από ένα σώμα που γυμνάζεται στη σκληρή βιοπάλη.
Τα λιοκαμένα χέρια τα πότισε ο ήλιος, ο ιδρώτας έγραψε, η λίμπιντο αυξήθηκε...