Από το Γιάννη Παρθένιο
BΛΕΠΩ ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ ΤΟΥ… Κόκκινου
Εσύ εμένα δεν θα με τρελάνεις.
Από τη μία σου αρέσει το ντεγκραντέ και από την άλλη δεν καταλαβαίνεις ότι όλα πρέπει να γίνουν μέσα σε 72 dpi.
Πορόνεσαι με τις 50 αποχρώσεις του γκρί, αλλά όταν έρχεται η ώρα να παίξεις κι εσύ το ρόλο σου, ντύνεσαι στην απόχρωση της μοναχής και μας το παίζεις μαύρα.
Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η παράνοια με την ταινία κι απ’ την άλλη η εμμονή με του Αγίου Βαλεντίνου -βοήθεια μας, αν και πιθανότατα Ισουίτης ως επιστήμων του έρωτα.
Πως να τα συνδυάσω αυτά τα δύο σε ένα, που ούτε ελβετικός σουγιάς δεν θα χώραγε τις εφαρμογές. Κι όπως πας θα χρειαστεί ο σουγιάς. Θα δεις παρακάτω…
θα μου πεις πέφτουν και τα δύο Σάββατο…
Και θες από τη μία να είμαι ρομαντικός και από την άλλη να βρω και εισιτήρια που για να γίνει την πρεμιέρα μάλλον θα πρέπει να στήσω κ@λ&… και να τις γυρίσω εγώ, αν όχι τις 50, αλλά “τουλάχιστον” 69 απ’ τις αποχρώσεις του γκρι.
Σε ρωτάω 6 ή 9; Ταινία ή κάπου για φαγητό;
Και μου λες ότι στο βιβλίο μου γράφω “πως το 6 γίνεται 9 και το 9, 6”. Ανάθεμα το τυπογραφείο μου.
… Κι η απάντηση είναι γκρι σαν την απόχρωση πάνω στη λεπτή γραμμή του λευκού με το μαύρο:
- Σάββατο είναι και τα δύο, μου λες με νάζι…
Αυτό που δεν έχεις καταλάβει είναι ότι δεν σε συμφέρει να το πάμε επετειακά.
Στο λέω δεν σε συμφέρει.
Γιατί έτσι όπως το πας μ’ αυτόν τον κρεμανταλά απ’ την ταινία και τη γραβάτα που του κρέμεται -γιατί μη νομίζεις ότι δεν ζηλεύω ότι θες να δεις την ταινία-, ναι, ναι, αυτό εκεί που του κρέμεται και παραπέμπει σε υποσχόμενη πίτσα με το μέτρο, (σιγά το μέγεθος δηλαδή) εμένα μου δημιουργεί ψυχολογικά.
Καλά που δεν υπάρχεις και τα γράφω αυτά, γιατί αν υπήρχες και επέμενες σε αυτή την συμπαντική ταύτιση ημερομηνιών μεταξύ Αγίου Βαλεντίνου και Αγίου Βαλε-γδύνου, τότε θα σου έδειχνα ποιος είναι ο ειδικός στον κινηματογράφο.
ΕΓΩ, γιατί πριν το Σάββατο θα σου γύριζα το “Παρασκευή και 13”, όπως και πέφτει, “αναμμένη μικρή μου”…
