Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο
Ακούγοντας για την επέλαση του χιονιά, πάτησα στο youtube την εξαιρετική Αννούλα του χιονιά του Αντώνη Καλογιάννη και μου ήρθε η σκέψη για το σημερινό editorial. Ταξιδεύοντας στα στρατιωτικά μου χρονιά, θυμάμαι πολύ έντονα τους δυο τελευταίους μήνες μέχρι να παρουσιαστώ. Από τη μια ήθελα να περάσουν για να παρουσιαστώ και να ξεμπερδεύω, από την άλλη δεν ήθελα να περάσουν για να μην ξεβολευτώ.
Όταν πήγα στον λόχο, το πρώτο πράγμα που κατάλαβα ήταν η σημασία του να έχουμε μπαταρία στο κινητό, προκειμένου να μην πέσουμε στην ανάγκη των καρτοτηλεφώνων. Τουλάχιστον στην αρχή της θητείας μας γυρεύαμε μια θέση μέσα στη νύχτα των άλλων, για την ακρίβεια μέσα στη νύχτα εκείνης. Είτε την έλεγαν Μαρία, είτε Γεωργία, είτε Αννούλα. Οι περισσότεροι εντός θαλάμου είχαν το σαράκι τους, το μαράκι τους, που έκανε το ΠΣΚ να μοιάζει με όνειρο.
Η αλήθεια είναι ότι όταν παρουσιάζεσαι στον στρατό και υπάρχει μια γυναίκα να σε περιμένει, τα πράγματα είναι λίγο περίπλοκα. Από τη μια νιώθεις όμορφα που έχεις έναν άνθρωπο, να σου λέει καλημέρα και καληνύχτα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για σένα όταν νιώθεις ξεχασμένος σ΄ένα ακριτικό μέρος, την ώρα που οι άνδρες φίλοι σου συνεχίζουν τις ζωές τους όπως πριν και δεν μπορείς να νιώσεις τη ζεστασιά που σίγουρα θα ήθελες. Η Αννούλα του χιονιά όμως είναι εκεί. Το δείχνει. Μ΄ ένα μήνυμα της, με μια κλήση της, με δυο λόγια της.
Η Αννούλα του χιονιά όμως είναι αυτή που πολλές φορές σου κάνει τη ζημιά. Αν δεν υπήρχε στη ζωή σου, δε θα είχες τέτοια πρεμούρα να τελειώσει η θητεία σου, δε θα είχες τόσο μεγάλη επιθυμία να πάρεις άδεια. Θα μπορούσες να απολαύσεις κάποιες ανεκτίμητες στιγμές ανδρικής παρέας μέσα στο στρατόπεδο. Δεν είναι και τραγικό να είσαι φαντάρος. Τόσο ελεύθερο χρόνο για σκέψεις, ίσως να μην ξαναβρείς ποτέ. Η σκέψη της Αννούλας δε σ΄αφήνει να νιώσεις ποτέ μέρος του λόχου. Και ξέρεις, αν δε νιώσεις μέρος του λόχου, ο χρόνος περνάει βασανιστικά αργά. Η σκέψη της Αννούλας δε σ΄αφήνει να χαρείς τίποτα εκεί μέσα.
Μετά από ένα δίμηνο στο στρατόπεδο, οι μισές Αννούλες του χιονιά δεν υπήρχαν στη ζωή των φαντάρων. Τόσο άντεξαν τη μίρλα τους. Για να είμαστε δίκαιοι, δεν έφταιγαν μόνο αυτές. Μερικοί γίνονταν ανύποφοροι, προσπαθώντας να κάνουν έλεγχο σ΄αυτές και εκδηλώνοντας παράλογα κρούσματα ζήλιας. Υπήρχαν και οι Αννούλες που άντεξαν στον χρόνο, αλλά δυστυχώς ο αγαπημένος τους δεν αποδείχθηκε αντάξιος της υπομονής τους.
Μόλις απολύθηκα, κατάλαβα ότι ακόμα και αν έχει όλη την καλή διάθεση, η Αννούλα του χιονιά μάλλον σου κάνει ζημιά. Για την ακρίβεια το κατάλαβα πριν απολυθώ, όταν μου είπε ένας τύπος (Μπαρτζώκα τον έλεγαν, όχι ο προπονητής), τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων. Είχε δίκιο. Κοίταξα έξω και είδα ότι το φεγγάρι δεν περνάει από μπροστά μας εδώ και καιρό. Έπρεπε να ψάξουμε γι΄ άλλο φεγγάρι…
Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ
