Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο
Πριν από αρκετά χρόνια ένας φίλος μου γνώρισε μια κοπέλα που ήταν ακριβώς όπως την ήθελε. Την ερωτεύτηκε από την πρώτη στιγμή και δε σταματούσε να εκφράζει τον θαυμασμό του σ΄αυτήν. Δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ τόσο ενθουσιασμένο.
Δυστυχώς όμως λίγους μήνες μετά (αν θυμάμαι ήταν γύρω στους 4 μετά τη γνωριμία), ο φίλος μου με πήρε τηλέφωνο απεγνωσμένος για να μου πει ότι η κοπέλα έβαλε τίτλους τέλους στο ωραίο έργο. Ο λόγος, σύμφωνα με εκείνη, ήταν ότι δεν ήταν πλέον ερωτευμένη μαζί του. Εννοείται φυσικά ότι του είπα να μην την πιστέψει, καθώς είναι προφανές ότι έρωτας που περνάει στους 4 μήνες, δεν υπήρξε ποτέ.
Το Σαββατοκύριακο που ακολούθησε ήταν φρικτό για τον φίλο μου, καθώς είχε συνηθίσει να το περνάει μαζί της. Το βράδυ της Κυριακής όμως τον περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Η κοπέλα τον πήρε τηλέφωνο και του ζήτησε να είναι πάλι μαζί, γνωστοποιώντας του ότι τις 4-5 μέρες που δεν επικοινωνούσαν, κατάλαβε πόσο σημαντικός είναι για κείνη. Κατάλαβα ότι είχε πέσει σε λαμόγιο, αλλά δυστυχώς ο φίλος μου δε με άκουσε. Τα ξανάφτιαξε μαζί της και λίγους μήνες αργότερα, ήρθε ο οριστικός χωρισμός, ο οποίος φυσικά ήταν πιο οδυνηρός από τον πρώτο, αφού ο χρόνος τον είχε δέσει περισσότερο μαζί της.
Δεν έχει βρεθεί μόνο ο φίλος μου σ΄αυτή τη θέση. Όταν θέλεις κάποια πολύ, βρίσκεις συνεχώς λόγους για να την δικαιολογήσεις και να ξεκινήσουν όλα σαν μην έχει ανοίξει μύτη. Μια συγνώμη αρκούσε στον φίλο μου για να ξεχάσει τον πρώτο χωρισμό. Ίσως μετά από τόσα χρόνια να μπορεί να καταλάβει πόσο αφελές ήταν από μεριάς του να ξεχάσει τα πάντα. Μια συγνώμη δεν αρκεί για να ξεχάσεις τα πάντα. Μια συγνώμη είναι απλά το βήμα για να δεις κάποιον άνθρωπο πιο θετικά, δεν είναι το διαβατήριο ανάκτησης της εμπιστοσύνης. Για πολλούς μια συγνώμη αρκεί για να σβήσεις τα πάντα. Πως γίνεται όμως να ξεχάσεις ‘’Χωρίζουν τα τσανάκια μας’; H εγκατάλειψη είναι η μεγαλύτερη προδοσία, πολύ μεγαλύτερη και από το κέρατο. Προσωπικά, δε θα μπορούσα ποτέ να ξεχάσω την επιθυμία της για χωρισμό και να συνεχίσω να είμαι μαζί της σαν να μην τρέχει τίποτα. Για να φτάσει σε σημείο να σου πει τέλος (ειδικά) μια γυναίκα, σίγουρα δεν το έχει πει τυχαία ή πάνω στον εκνευρισμό της. Είναι σίγουρα προϊόν ώριμης σκέψης.
Ο άνθρωπος από τη φύση του έχει την τάση να εμπιστεύεται. Από μικρά παιδιά ψάχνουμε ανθρώπους να μοιραστούμε πράγματα. Στην πορεία ανάλογα με τα βιώματα μας άλλοτε γινόμαστε δύσπιστοι, άλλοτε καχύποπτοι. Όταν βρίσκουμε λοιπόν έναν άνθρωπο που μπορεί να ξεκλειδώσει την εμπιστοσύνη μας, αισθανόμαστε πράγματα που μας θυμίζουν τις πιο καλές μας εποχές. Αν όμως γίνει η στραβή, καλό είναι να θυμάσαι τις προηγούμενες φορές που κάποιοι δεν φάνηκαν αντάξιοι της εμπιστοσύνης σου. Κάποιος που σε πληγώνει μια φορά, το πιθανότερο είναι να το ξανακάνει. Ποτέ δεν είναι αργά για μια συγνώμη, πάντα όμως θα είναι αργά για να είσαι όπως πριν…
Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ
