Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο

Ήμουν γύρω στα 20, όταν μια καθηγήτρια ξένων γλωσσών με ξάφνιασε με κάτι που μου είπε για την προσωπική της ζωή. Ούτε λίγο ούτε πολύ, παραδέχτηκε ότι ο άνδρας της ...πήγαινε με άλλες, αλλά του το συγχωρούσε επειδή πάντα γυρνούσε σε εκείνη. Δε μιλάμε για καμιά κακομοίρα. Μια χαρά φινετσάτη γυναίκα ήταν. Δεν της έκρυψα την έκπληξη μου γι΄αυτό που είπε.

Λίγο αργότερα έκανα έναν φίλο, ο οποίος τώρα είναι παντρεμένος. Αυτός ο άνθρωπος εδώ και πολλά χρόνια ανέχεται κάθε τερτίπι της μέγαιρας γυναίκας του. Ενώ καταλαβαίνει ότι δεν του φέρεται καλά, βρίσκει πάντα έναν λόγο για να μείνει. Αρχικά ήταν τα παιδιά, μετά έβρισκε κάτι άλλο. Η αίσθηση μου είναι ότι ο φίλος μου δε μένει σ΄αυτή τη σχέση από ανασφάλεια. Απλά έχει κόλλημα μ΄αυτή τη γυναίκα. Την αγαπάει, αλλά δεν είναι η αγάπη που τον κρατάει. Το κόλλημα είναι αυτό που δεν τον αφήνει να λήξει την ιστορία. Κάνει τα πάντα για εκείνη και αυτή ποτέ δεν είναι ευχαριστημένη, προσπαθώντας μάλιστα να τον μειώσει. Μιλάμε για ήρωα. Κάνει δυο δουλειές με καλά λεφτά. Ψωνίζει, μαγειρεύει, πλένει, πηγαίνει τα παιδιά έξω να παίξουν, τα πηγαινοφέρνει φυσικά στο σχολείο. Και αντί να την στείλει στην ευχή της Παναγιάς, την έχει κορώνα στο κεφάλι του. Ε αυτό δεν είναι αγάπη, αυτό είναι σχιζοφρένεια. Ξέρω πολλούς που μένουν από ανασφάλεια, αλλά στις δυο προαναφερομένες περιπτώσεις οι παθόντες δεν έμειναν γι΄αυτό τον λόγο.

Είναι κοινώς αποδεκτό ότι η αγάπη δε συνάδει εύκολα με τον αποχωρισμό. Τα συναισθήματα που κατακλύζουν το κεφάλι μπλοκάρουν άλλες σκέψεις. Κι αν ακόμα σου μπει στο μυαλό η σκέψη της εγκατάλειψης, σου βγαίνει εξαιτίας αυτών που νιώθεις. Το να αγαπάς δεν είναι απλή υπόθεση. Δεν είναι έρωτας, δεν έχει να κάνει με αδρεναλίνη που όταν αυτή πέσει στα τάρταρα, έχει ξεχάσει τι έλεγες πριν 5 λεπτά. Όπως και στον έρωτα, στην αγάπη δεν μπορείς να βλέπεις πάντα την αντικειμενική αλήθεια. Μερικές φορές η κοινή λογική και όλος ο περίγυρος σε προτρέπουν να χωρίσεις από έναν άνθρωπο που σε έχει πληγώσει, αλλά εσύ βρίσκεις έναν λόγο για να μένεις. Όσο και να αγαπάς όμως, κάποια στιγμή θα μπορέσεις να καταλάβεις έναν σκάρτο σύντροφο. Αν συγχωρείς τα πάντα, δεν είναι μόνο αγάπη. Δε γίνεται να δέχεσαι να σε ταπεινώνει ο σύντροφος σου, δε γίνεται να μη βλέπεις ότι δίνεις 100 και παίρνεις 1. Στην αγάπη δεν είσαι αντικειμενικός, αλλά δεν είσαι και τυφλός.

Να ξέρεις ότι τέτοιους είδους κολλήματα έχουν άσχημο φινάλε. Δε μιλάμε για παιδικά κολλήματα εξ΄αποστάσεως. Όταν καταλάβεις ότι ταύτισες μεγάλο μέρος τη ζωή σου με λάθος άνθρωπο, θα πληγωθείς. Όσο περισσότερος αφοσιωθείς, τόσο πιο πολύ θα πληγωθείς. Μερικές φορές όλο αυτό βγαίνει σε νεύρα και απωθημένα.

Εν ολίγοις, η αγάπη μπορεί να μην έχει όρια, έχει όμως λογική κάποιες στιγμές. Αγάπη δεν είναι να έχεις εκατό λόγους για να χωρίσεις και να βρίσκεις έναν για να μείνεις. Αρρώστια λέγεται αυτό.

Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ