Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο
Πριν από αρκετά χρόνια έτυχε να συναντήσω έναν μεγάλο ψυχοθεραπευτή. Μεγάλο σε αξία και σε ηλικία. Ήξερα ότι δεν ήταν εύκολο να τον ξαναδώ, γι΄αυτό και προσπάθησα να εκμεταλλευτώ κάθε λεπτό μαζί του. Ο άνθρωπος αυτός είχε δεχτεί εκατοντάδες επισκέψεις από γυναίκες και άνδρες που του έβγαζαν τα εσώψυχα τους. Ήταν σίγουρο ότι θα μπορούσα να μάθω πράγματα που ούτε καν φανταζόμουν. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά από εκείνον ήταν η αναφορά του στη γυναικεία αυτοτέλεια. Ομολογώ ότι δεν είχα δώσει την απαραίτητη βάση στα λόγια του. Αργότερα όμως κατάλαβα πόσο δίκιο είχε.
Κάποτε οι γυναίκες με το που πατούσαν τα 30, αγχώνονταν αν δεν είχαν βρει τον κατάλληλο γαμπρό. Στην εποχή μας τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Ο χρόνος δεν είναι για κανέναν σύμμαχος (με εξαίρεση τους χωρισμένους), αλλά οι γυναίκες δε νιώθουν την ίδια πίεση. Μοιάζουν πιο ανεξάρτητες από ποτέ και δίνουν τεράστιο περιθώριο στον εαυτό τους μέχρι να κάνουν την καλύτερη επιλογή. Μπορούν κάλλιστα να περάσουν πολύ όμορφα με μια φίλη τους, πηγαίνοντας μια εξαίσια βόλτα. Δεν είναι τυχαίο που στα μαγαζιά, βλέπεις αρκετές τετράδες γυναικών μόνες.
Από τη φύση τους οι γυναίκες είναι πιο αυτοτελείς. Είναι ξεκάθαρο ότι οι άνδρες χρειάζονται ένα εξωτερικό ερέθισμα για να ξεκολλήσουν από μια άσχημη σκέψη, την ίδια στιγμή που οι γυναίκες μπορούν να αντλήσουν δύναμη από τον ίδιο τους τον εαυτό. Το γεγονός ότι η εποχή ευνοεί ακόμα περισσότερο τη γυναικεία αυτοτέλεια κάνει τον συνδυασμό εκρηκτικό. Πλέον από αυτά που βλέπω και από αυτά που ακούω, μια γυναίκα μόνη μπορεί να περάσει πολύ καλύτερα από έναν άνδρα μόνο. Ίσως επειδή ξέρει ότι μπορεί να βρει κάποιον σχετικά εύκολα, ίσως επειδή έχει συμβιβαστεί με τη μοναξιά της αν δε βρει το δέκα το καλό, ίσως επειδή είναι πιο αυτοτελές oν.
Αυτή η άνεση των γυναικών αγχώνει όλο και περισσότερους άνδρες. Ο άλλος σκέφτεται ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να μιλήσεις σ΄αυτήν που δείχνει να περνάει εξαιρετικά με τη φίλη της. Μέσα στη σχέση τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Είναι αρκετοί αυτοί που φοβούνται να εκφράσουν τα ‘’θέλω’’ τους από φόβο μην δημιουργηθεί καμιά οδυνηρή παρεξήγηση. Αλλά και οι περισσότεροι από αυτούς που τα εκφράζουν, στο τέλος κάνουν πίσω.
Το χειρότερο είναι ότι αρκετοί από αυτούς που φοβούνται να ορθώσουν ανάστημα από φόβο μην βρεθούν χωρισμένοι, λένε ότι έχουν το πάνω χέρι. Με πρόσχημα ότι στη ζωή δεν μπορούν να τα έχουν όλα, απολαμβάνουν το απόλυτο τίποτα. Η καρδούλα τους, βέβαια, ξέρεις την πάσα αλήθεια, αλλά εκείνοι προτιμούν να την κάνουν στην άκρη και να συνεχίζουν να είναι μέλη της μεγάλης των δειλών σχολή…
