Από τον Γρηγόρη Τερζάκη Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
O Christopher Nolan επέστρεψε με αστροφυσικές ανησυχίες.
Καταρχήν θα ήθελα να σας επισημάνω πως ο Nolan είναι κατά την γνώμη μου από τους κορυφαίους σκηνοθέτες της τελευταίας δεκαετίας, για μένα ίσως ο κορυφαίος.
Η κινηματογραφική του ματιά , το όραμα του και η μουσική επένδυση που έχουν οι ταινίες του συνθέτουν μια πραγματικά κινηματογραφική απολαυστική εμπειρία. Αυτή την εμπειρία θα ζήσουμε και στο Interstellar, η μεγάλη οθόνη μπροστά μας θα αναπαράγει σκηνές πραγματικής κινηματογραφικής μαγείας , αλλά...
ας προσπαθήσω να δω τα πράγματα αποστασιοποιημένος.
Ο συμπαθής Jon Negroni αναρωτιέται Is ‘Interstellar’ Worth Watching? και απαντάει Yes, but manage your expectations.
Η αλήθεια είναι ότι ο Nolan έκανε μια «βαριά» ταινία 170 λεπτών με θεωρίες αστροφυσικής, θεωρίες σχετικότητας, θεωρίες άλλων Γαλαξιών και μέσα σε όλα αυτά παρουσίασε κοινωνικούς προβληματισμούς και οικογενειακές ανησυχίες-συγκρούσεις.
Η δραματουργία από τον καμβά μιας ήσυχης Αμερικανικής επαρχιακής πόλης θα μεταφερθεί στο υπερπέραν του διαστήματος και οι καλοστημένες σκηνές θα εναλλάσσονται με ατμοσφαιρικό ρυθμό και εξαιρετικό sound design μέχρι που το σενάριο θα αρχίσει να σε μπερδεύει.
Ο Νολαν έχει μια εμμονή στα σενάρια του να διεισδύει σε επιστημονικές θεωρίες σε βάθος και σε επίπεδα (το έκανε στο Inception το ξανακάνει και εδώ) και όσο περνάει η ώρα διεισδύει σε μεγαλύτερο βάθος και σε περισσότερα επίπεδα ….και σε ακόμα μεγαλύτερο βάθος και σε ακόμα περισσότερα επίπεδα οδηγώντας τον θεατή να ανεβάζει γρήγορα τις στροφές επεξεργασίας του σεναρίου, να χρειάζεται να ανατρέξει ασυναίσθητα στις τελευταίες μελέτες κβαντομηχανικής που είχε διαβάσει και να ανασύρει στην μνήμη του τα τελευταία δύσκολα μαθήματα αστρονομίας που είχε πάρει.
Την ώρα που όλα αυτά διαδραματίζονται στο μυαλό του θεατή, η ταινία συνεχίζει και συνεχίζει.....και αν η όλη ιστορία σε έχει κουράσει πολύ επειδή δεν έχεις καταφέρει να βάλεις τα κομμάτια σε μια σειρά, τότε άσε την εικόνα, την μουσική, την κινηματογραφική αισθητική και την ερμηνεία του Μακόναχι να συνεχίσουν να σε συναρπάζουν μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο .
Ίσως να μην είναι η καλύτερη ταινία του Νόλαν, φέρνει όμως έντονα τυπωμένη την σφραγίδα του μεγάλου κινηματογραφικού του ταλέντου.
*****
Για να βρείτε τον Γρηγόρη Τερζάκη στο facebook, πατήστε εδώ.