Από τον Σπύρο Τσιώτση
Τι όνειρο άραγε να είδε πάλι ο Αλέξανδρος. Θέμα και αυτό που σκέφτηκε ταινίες όπου έχουν κάνει τους άνδρες να κλάψουν. Σιγά μην το παραδεχθούν ότι έχουν κλάψει κιόλας αλλά τέλος πάντων. Με την επιλογή ταινιών, ελλοχεύει ο κίνδυνος από τη μία να με πουν περίεργο γιατί θα αναφέρω ταινίες που κάποιοι ίσως να μην γνωρίζουν ή από την άλλη αν πω πολύ γνωστές δακρύβρεχτες ταινίες ή μάλλον ταινίες με δακρύβρεχτο σενάριο θα με πούνε πολύ εμπορικό, ότι προσπαθώ να καλοπιάσω τις γυναίκες ότι έχω πολύ γυναικεία γούστα στις ταινίες και τα λοιπά και τα λοιπά. Επειδή λοιπόν είναι μάλλον ανεξάντλητη η λίστα, είπα να διαλέξω τρεις αντιπροσωπευτικές ταινίες, όπου είναι και γνωστές και να εκπροσωπείται μια κατηγορία με την κάθε ταινία… Δραματικές, αισθηματικές, περιπετειώδεις
Με αυτά τα θέματα που μου δίνουν ώρες ώρες σκέφτομαι την κλασική ατάκα του ελληνική κινηματογράφου «Ναι αλλά δεν μου είπατε το ξύλο ποιος θα το φάει;» όπου σε αυτή την περίπτωση το ξύλο είναι διαδικτυακό και έχει να κάνει με τα σχόλια που θα ακούσω από εσάς.
Το Άρωμα Γυναίκας πιστεύω ότι είναι μια ταινία όπου πολλοί άντρες έκλαψαν αν και εμένα προσωπικά δεν με ξετρέλανε. Ουσιαστικά, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα ρεσιτάλ του Πατσίνο, ο όποιος ήταν τυφλός αλλά όπως αποδείχθηκε στο τέλος της ταινίας από δικιά του υπαιτιότητα. Ο χαρακτήρας του, μια εγωκεντρική, αυτοκαταστροφική προσωπικότητα, αφού περνάει μερικές μέρες διασκέδασης, έχει σχεδιάσει να αυτοκτονήσει. Ο συνοδός του επεμβαίνει τον σώζει και τότε ο Πατσίνο, αποφασίζει να βοηθήσει τον νεαρό συνοδό του Chris O'Donnell σε προβλήματα που έχει στο σχολείο του και μέσα από αυτή τη διαδικασία, βοηθάει και τον εαυτό του να βγει από το τέλμα. Δεν ξέρω εάν στην πραγματική ζωή ο χαρακτήρας του νεαρού, βοηθήθηκε πολύ από τον άτυχο συνταγματάρχη, πάντως ο ηθοποιός Κρίστοφερ τα πήγε πολύ καλά επαγγελματικά αφού τελευταία υποδύεται έναν πράκτορα της υπηρεσίας πληροφοριών του ναυτικού σε μία πετυχημένη σειρά της αμερικανικής τηλεόρασης. Μάλιστα θα έλεγα ότι ο πράκτορας που υποδύεται είναι από τους πιο σκληρούς πράκτορες που έχουν πάρει σάρκα και οστά ποτέ στην οθόνη της τηλεόρασης.
Μια αισθηματική ταινία που μπορεί να μην φαινόταν ως τέτοια, λόγω του ιστορικού της πλαισίου αλλά τέτοια ήταν βάσει όσων είπε ο δημιουργός της, είναι ο Τιτανικός του Κάμερον. Πραγματική υπερπαραγωγή με 11 Όσκαρς αλλά αυτό που κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει είναι η σκηνή με το Λεονάρντο Ντι Κάπριο όπου μετά από δική του προτροπή, η αγαπημένη του τον αφήνει να πνιγεί για να σωθεί αυτή. Πραγματικά μεγάλο σκηνοθετικό επίτευγμα αφού μας έκανε όλους να ξεχάσουμε ότι πρόκειται για μία πραγματική ιστορία όπου 1.500 άτομα πέθαναν, και εμείς κλαίγαμε μόνο για το μ***** ο οποίος δεν υπήρξε ποτέ και ήταν φανταστικός χαρακτήρας. Του βγάζω το καπέλο, του Κάμερον!!! Μην τολμήσεις να πεις ότι δεν έκλαψες σε αυτή τη σκηνή, εκτός αν κοιμήθηκες πιο πριν.
Αυτή η λίστα τελειώνει με μία ταινία που δημιούργησε σίγουρα έντονα συναισθήματα στο κοινό πριν ακόμη προβληθεί. Αυτό λόγω ενός εκ των πρωταγωνιστών του Paul Walker ο οποίος πέθανε σε αυτοκινητικό δυστυχήμα μάλλον σε κάποια διακοπή που είχαν κάνει από τα γυρίσματα της ταινίας. Δεν ήταν η ταινία λοιπόν συναισθηματικά φορτισμένη η ταινία πριν γυριστεί. Εξάλλου ήταν μια ακόμη συνέχεια του πετυχημένου franchise Fast and Furious. Ο θάνατος του Walker όπου ήταν μαζί με τον Vin Diesel, οι πρωταγωνιστές αυτής της ταινίας, η αδελφική σχέση που είχαν αναπτύξει και στην πραγματικότητα και βρισκόταν στην πυραμίδα αυτού που αποκαλούσαν οικογένεια (μια πολυπολιτισμική οικογένεια) φόρτισε συναισθηματικά την ταινία. Το βίντεο κλιπ από το soundtrack της ταινία, με το τραγούδι I’ll see you again αρκεί για να καταλάβει κανείς. Δεν χρειάζεται να έχει δει καν όλες τις ταινίες Fast Furious.
Θα μπορούσα να γράψω κι άλλες ταινίες. Αν προσέξετε δε διάλεξα ταινίες με περιπετειώδη χαρακτήρα όπου ο ήρωας κερδίζει όλους τους κακούς τους βάζει φυλακή τους σκοτώνει και στο τέλος παίρνει και το κορίτσι. Διάλεξα ταινίες οι οποίες έχουν εντός εισαγωγικών άσχημο ρεαλιστικό τέλος, ταινίες οι οποίες συνήθως βασίζονται σε πραγματικές ιστορίες και το τέλος δεν μπορεί να αλλάξει για να πας σπίτι σου ευτυχής. Μια τέτοια ταινία παραδείγματος χάρη είναι ο σκοπευτής όπου ένας άνθρωπος περνάει την κόλαση του πολέμου για να καταλήξει να σκοτωθεί από κάποιον διαταραγμένο συμπολεμιστή του. Βέβαια η συγκεκριμένη ταινία δε δημιουργεί τόσο έντονα συναισθήματα γιατί απλά μας αναφέρεται ότι έγινε αυτό και δεν μας δείχνει τη σκηνή καθώς έτσι σεβάστηκε και τη μνήμη του νεκρού αλλά δεν έκανε και πάρα πολύ μελό την ταινία. Πάντως, το πόσο θα φορτιστείς συναισθηματικά εξαρτάται και από το πόσο σε κρατάει μια ταινία να τη δεις και να σε κάνει να ταυτιστείς με τους ήρωες. Αν αποτύχει να το κάνει αυτό και δεν απορροφηθείς από την εξέλιξη της ταινίας, μάλλον θα κοιμηθείς κιόλας.
