Από τον Big J
Πριν ξεκινήσω να σας εξηγώ το πρόβλημα μου να διευκρινίσω ότι ορίζουμε στο sex δύο διαφορετικές παραμέτρους. Την απαραίτητη διάσταση του sex για τεκνοποίηση που δεν έχει καμιά σχέση με τις παρακάτω σκέψεις, είναι απαραίτητο και δεν αμφισβητείται η σημασία του και αυτό καθ’ αυτό το sex ως προ-ζητούμενη πράξη για αποκομιδή ηδονής με όλα τα συνεπάγωγα καλά ή κακά όπως θα καταλάβετε από την «κουβέντα»...
Εδώ και περίπου 30 χρόνια διερωτώμαι αν αυτή η διαολομετοχή που μας αναγκάζει να δαγκώνουμε το μήλο –κι εδώ που τα λέμε αυτά είναι τα καλύτερα μεγέθη- ανεξαρτήτου θρησκευτικής προσέγγισης είναι τελικά μια υγιής μετοχή ή απλά τα παράγωγα της Λίμαν ήταν απλός κουραμπιές μπροστά σ’ αυτό που μας έχουν πουλήσει.
Έχει το χαρτί αντίκρισμα; Έχει οικόπεδα; Έχει θετικό δείκτη επένδυσης-απόδοσης ή έχουμε αγοράσει ταπετσαρία χωρίς μέρισμα;
Κατ’ αρχάς να δηλώσω ότι είμαι straight –χωρίς αυτό να σημαίνει τίποτα για όποια άλλη επιλογή του καθενός, απλή τοποθέτηση κάνω- έχω απολαύσει το sex σε όλες του τις κατά το 99% του κόσμου αποδεκτές μορφές –στις μη αποδεκτές βάζω για παράδειγμα τη ζωολαγνοία και άλλες τέτοιες αηδίες- έχουν υπάρξει κάποιες λίγες φορές που δεν το έχω απολαύσει και φαντάζομαι ότι και οι σύντροφοι μου περίπου ίδια ποσοστά έχουν εισπράξει από εμένα. Για να μη στα πολυλογώ, από sex, πλήρης, χορτάτος και με κανένα πρόβλημα θα με έλεγα...
Κι αφού αυτοικανοποιήθηκα, ας πάω στο ζουμί.
Όλο αυτό το sex που έχω απολαύσει αξίζει τελικά την ταλαιπωρία που δημιουργεί ή η μετοχή είναι λίγο μύθος;
Διότι το sex έχει και υποπαράγωγα. Συχνά μετά το sex έρχονται και συναισθηματικές φορτίσεις, σχέσεις που επιφέρουν υποχρεώσεις, τη μαμά της άλλης με την οποία κάποια στιγμή πρέπει να φας μαζί Κυριακή μεσημέρι και τη Θεία μου απ’ τη Μυτιλήνη που θέλει να δει κάτι σαν εγγονάκια.
Μπορούν αυτά τα 10-15 λεπτά –γιατί μη μου το παίξεις Γκουσγκούνης όπως με τα μεγέθη και πεις ότι 10-15 λεπτά είναι λίγα, εκτός κι αν ο οδοντογιατρός σου ξεμείνει από ξυλοκαίνη- να δικαιολογήσουν τις ατελείωτες ώρες, μέρες, νύχτες, μήνες και με λίγο ατυχία χρόνια κοινωνικών ευθυνών που επιφέρει μαζί της η μετοχή;
Και μάλιστα αν η αγορά είναι σε άνοδο...
Διότι σκέψου να πετύχεις την αγορά σε άνοδο, αλλά τελευταία στιγμή να δεχτείς επίθεση και ταυτόχρονα να μη σου πετύχει και η εξαγορά, δηλαδή το έτερον ήμισυ να μην περπατάει... Αξίζει τόση προσπάθεια να την ρίξεις, τόσες μέρες επίθεση, δείπνα έξω, κοπλιμέντα και όλα τα συναφή που απαιτούνται στα αποδυτήρια για να πάρεις ικανοποίηση 10 λεπτών και μάλιστα αν το οικόπεδο αποδειχτεί καρποφόρο και δεν σκάσουν τίποτα κρυμμένα αρχεία excel που αποδείξουν ότι κάτω από το κολάν υπήρχε κυτταρίτιδα;
Κι άντε και δεν υπάρχει, το σουτιέν δεν είχε σούστες ή αυτά τα σίδερα όπως τα λένε, τα μήλα είναι φρέσκα και δεν τα έχει σαπίσει το ψυγείο κι η τεχνική της καλή, γιατί υπάρχουν και πολλά υποσχόμενες μετοχές που όταν αρχίσει η συνεδρίαση κουνιούνται σε λάθος «δείκτη» κι αρχίζει η ζαλάδα... του από που να φύγω από μια τέτοια επένδυση.
Ακόμα κι έτσι, αυτά τα λίγα λεπτά ας θεωρήσουμε εκπληκτικής ηδονής, με αποζημιώνουν για τις 5-6 ώρες που μπορεί εκείνη να με σέρνει μαζί της κάθε εβδομάδα στα NOTOS παρακαλώ και δεν το λέω κοροϊδευτικά για την πετυχημένη αλυσίδα, αλλά ρε παιδί μου έχει πολλά καλλυντικά εκεί μέσα για να κάνω συμψηφισμό με ένα μέρισμα ενός οργασμού. Άντε δύο για τους νεότερους.
Και μην μου αρχίσεις πάλι ότι εγώ 4 και 5 φορές, γιατί εντάξει εσύ είσαι άντρακλας και μπορείς 4 και 5 φορές, αλλά εγώ ούτε μπορούσα, ούτε μπορώ. Μόνο πρόσεξε γιατί όπως έλεγε η μαμά μου «ο κουβάς είναι που χαλάει, το πηγάδι δεν παθαίνει τίποτα». Άσε που δε σε πιστεύει και κανείς...
Και επαναλαμβάνω για να μην παρεξηγηθώ ότι δεν έχω κάποιο πρόβλημα με το sex. Ούτε αγ...τος είμαι, ούτε είναι ότι δεν το ευχαριστιέμαι ή δεν το έχω ευχαριστηθεί. Τη μαθηματική εξίσωση ψάχνω, όπως εκείνοι οι τύποι έξω από τη CIA που εδώ και δεκαετίες δεν έχουν βρει τίποτα.
Διερωτώμαι λοιπόν μήπως είναι υπερεκτιμημένα τα οικόπεδα και ρίχνουμε μια από παρορμητισμό στη καδράρα και το χύνουμε το γάλα, που λέγαν και οι παλιοί στη Σοφοκλέους; Διότι ούτε γάλα, ούτε γιαούρτι είναι οι μετοχές να έχουν σταθερή αξία.
Πως στο διάολο μπορούν αυτά τα 10-12 λεπτά για εμάς τους ασθενείς ή οι 4-5 ώρες για τους άλλους που είναι καλύτεροι εραστές από εμάς να σε κάνουν και να χάνεις ακόμη και Παναθηναϊκό σε Champions League; Για φαντάσου τώρα, μια μικρή οπή στην αγορά, άντε δύο ή έστω 3, αλλά περιορισμένης έκτασης να κερδίζουν ολόκληρο τέρμα του Γουέμπλει ή τον Ολυμπιακό όταν παίζει με τον ΠΑΟΚ;
Μιλάμε για θαύμα της ανέκαθεν ναυσιπλοΐας, διότι μπορεί ως γνωστόν να σέρνει καράβι, αλλά ουδέποτε τοποθετήθηκε η Loyd’s επί του εάν αξίζει το ναυλοσύμφωνο.
Και κάθομαι και αναπολώ τις εξαιρετικές στιγμές που έχω ζήσει, αλλά δεν μπορώ να μην θυμηθώ και να βάλω στη ζυγαριά και τους πονοκεφάλους που υπέστην μέσω άλλου κεφαλιού για λόγους δικαιολογίας ότι «σήμερα έχω πονοκέφαλο». Πως να μην πάει το μυαλό μου ότι αν δεν υπήρχε αυτό το παλιόχαρτο που παίζει στην κατηγορία λοιπές, ίσως να είχα επενδύσει σε κάτι πιο σταθερό. Σε μια τραπεζική βρε αδελφέ...
Η οποία δεν παύει να έχει τα προβληματάκια της, διότι ακόμη κι αν πεις ότι από αύριο θα βάλω μυαλό και θα το παίξω θεσμικός (που αν ήξερες γενικά θα το έπαιζες...) καταντάς μέσα σε ένα χρηματιστήριο όπου δεν υπάρχει άνεση για συμμετοχή στις λοιπές και εξίσου ξαφνικά το δικό σου χαρτί άντε να σου κάτσει κανα Σάββατο βράδυ, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και την πρώτη βραδιά των διακοπών. Κι όλα αυτά τα πρώτα χρόνια που την παντρεύεσαι. Διότι την καλή μετοχή την παντρεύεσαι. Μετά αρχίζει και πέφτει. Όπως και η δική σου.
Διότι την παντρεύεσαι τη ρουφιάνα... την θεσμική.
Θα μου πεις ΝΑΙ, αλλά βαρύ χαρτί.
Πολύ βαρύ θα σου πω, διότι συνήθως την παίρνεις στο χαρτοφυλάκιο γύρω στα επιτρεπτά κιλά και ειδικά μετά το παιδί, άντε να τη μαζέψεις. Αυτά τραβάνε αυτές οι εταιρείες που έχουν και θυγατρικές. Α ξέχασα, μπορεί να σου κάτσει και κανα μέρισμα καμιά Κυριακή βράδυ που παίζει το «Σωματοφύλακα» στο Mega, αλλά μόνο αν η επόμενη είναι Καθαρά Δευτέρα και δεν έχει να πάει στη δουλειά.
Κι έτσι επανερχόμαστε πάλι στο αρχικό ερώτημα; Howmuchisthefishπου λέγαν κάποτε στην αργκό του Soho.
Όπως βέβαια λένε κι ότι το έξυπνο πουλί απ’ τη μύτη πιάνεται.
Και πάμε τώρα στο πιο σοβαρό που ίσως να μην το έχεις σκεφτεί υπό την έπαρση των ορμονών και όλων αυτών των χημικών ουσιών που εκκρίνει ο εγκέφαλος για να προκαλέσει την με τη σειρά ροή άλλων υγρών από τα πιο νότια μέρη. Όλα αυτά τα μικροσωματίδια που αν ήξεραν κυλώντας μέσα στο αίμα τι αναστάτωση έχουν προκαλέσει θα είχαν παρκάρει μόνιμα σε υπόγειο με 4 επίπεδα.
Αν πετύχεις χαρτί με πιστοποίηση από τη διεθνή χρηματαγορά, τη γάμησες...
Θα μου πεις αυτό ήθελα...
Μετά, λόγω του ότι αυτά τα 2-3 άντε 10-15 λεπτά ενδοκρινολογικής ανταλλαγής ουσιών εις το εσωτερικό του εγκεφάλου σου γίνονται ακόμη πιο ποιοτικά, αδυνατίζεις όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του εγκεφάλου και παύεις να σκέφτεσαι τι έχει σημασία σε μια σχέση. Πιθανότατα καταλήγεις με αυτές τις έμπειρες μετοχές που ξέρουν να ελιχθούν και ενώ ηδονίζεσαι όταν τις συναντάς στο ταμπλό για 2-3 ή 15 λεπτά το πολύ, την υπόλοιπη μέρα ή τη συναντάνε κι άλλοι επενδυτές ή τουλάχιστον την ψάχνεις εσύ γιατί φοβάσαι μη τη χάσεις.
Θα μου πεις που θα πάει; Μετοχή είναι στο χαρτοφυλάκιο θα γυρίσει...
Αμ δε που θα γυρίσει, διότι πρώτον μπορεί να παίξει σε πολλά ταμπλό (Λονδίνο, Wall Street, Κολάρα Λουμπούρ), δεύτερον, είναι ανεξέλεγκτη όταν ανεβαίνει η ζήτηση, τρίτον μπορεί να κάνει κανα split και εσύ να πας σε ψυχίατρο και τέταρτον ποτέ δεν ξέρεις πότε μια μετοχή θα κηρύξει παύση εργασιών.
Κι εκεί αρχίζει το χειρότερο, διότι αν εσύ έχεις μάθει στην ιδανική απόδοση μιας μετοχής, έπειτα κάθε άλλο χαρτί σου φαίνεται απλά κηδιόχαρτο.
Ακούστε συνάδελφοι θεσμικοί και μη επενδυτές, διότι όλοι στην ίδια μοίρα είμαστε. Ποτέ δεν κέρδισε κανείς την γκανιότα. Και η μετοχή ξεκινά με υψηλή γκανιότα, έχει όλο το χρόνο μπροστά της ενώ εσύ 1-5 λεπτά (σε μερικούς) που δεν είναι αρκετά να κάνεις τη διαφορά.
Αν προτείνω να σταματήσουμε την ενασχόληση μας με τα ευρύτερα οικονομικά;
Δεν το συζητάω καν. Εγώ αδυνατώ να σταματήσω, τουλάχιστον ακόμα... Μου αρέσει πάρα πολύ να παίζω στο χρηματιστήριο, αλλά ξέρω κάτι σημαντικό. Αποκλείεται να πλουτίσω. Δεν σου κρύβω συνάδελφε ότι είμαι σίγουρος ότι μπαίνω και μέσα με αυτό το παιγνίδι. Απ’ τη μια το πηγάδι, απ’ την άλλη η γκανιότα. Μέσα είμαι αν το δεις μαθηματικά.
Και μην πεταχτείς πάλι εσύ που όπως πάντα θα μας πεις ότι έχεις κάψει καρδιές και τις αφήνεις λιπόθυμες αρχικά από ηδονή και μετέπειτα συναισθηματικά, γιατί απλά θα σου πω ότι σ’ αυτό το κωλοχρηματιστήριο δεν μετράει πόσες φορές κέρδισες κάτι που δεν σε ένοιαζε ως προς την απόδοση, αλλά εκείνη η φορά που τα έχασες όλα από μετοχή που μετρούσε...
Γιατί μετά δεν μπορείς να ξαναμπείς στο παιγνίδι που σου αρέσει.
