***Για κάνεις τις αγορές σου από το πρώτο ηλεκτρονικό κατάστημα στην Ελλάδα, κάνε click εδώ!***
Από τη Σοφία Χατζηρήγα
Ο λόγος για τον οποίο οι λιγότερο κοινωνικοί ή δημοφιλείς άνθρωποι 'κολλάνε' περισσότερο όταν ερωτεύονται είναι ότι υποτιμούν την ικανότητα τους να προσελκύσουν το ενδιαφέρον άλλων ανθρώπων, καθότι δεν συνηθίζουν να την εξασκούν. Έτσι, μόλις ξεμυτίσουν απ'το καβούκι τους και εκτεθούν σ'έναν πιο εκτεταμένο κύκλο ανθρώπων απ' ότι έχουν συνηθίσει γοητεύονται άμεσα απ'την απρόσμενη προσοχή που δέχονται παρερμηνεύοντας την κολακεία που νιώθουν με έρωτα. Υπάρχει, ωστόσο, διαφορά;
Ως επί το πλείστον, οι άνθρωποι ερωτευόμαστε εκείνα τα άτομα που μας δίνουν ανέλπιστη σημασία. Την αποκαλώ ανέλπιστη καθότι πρόκειται για τη σημασία ατόμων που μας δημιουργούν την εντύπωση ότι η αξία τους ως προσωπικότητες αυξάνει τη δική μας όταν ερχόμαστε σε επαφή κάνοντας την επαφή αυτή να μοιάζει με θείο δώρο. Με αλλά λόγια, κολακευόμαστε από το ενδιαφέρον ανθρώπων οι οποίοι αρχικά μας έκαναν να τους εκτιμήσουμε ως προσωπικότητες και κατόπιν μας γοήτευσαν με την προσοχή που μας έδωσαν.
Η προσοχή αυτή, λοιπόν, έχει μεγαλύτερη επίδραση σε άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση καθώς αυτά τα άτομα δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι πιο κοινωνικά και εξωστρεφή άτομα θα μπορούσαν να ασχοληθούν μαζί τους αν δεν ήταν ανώτερα, υπέροχα όντα. Αυτό το αυθαίρετο συμπέρασμα σε συνδυασμό με την επίδραση της κολακείας είναι που οδηγεί την πλειοψηφία των ανθρώπων στην αναπόφευκτη εμπειρία του ανεκπλήρωτου έρωτα στον οποίο θεοποιείς έναν άλλο άνθρωπο μόνο και μόνο επειδή σου έδωσε παραπάνω σημασία απ'ότι περίμενες ότι αξίζεις.
Το γεγονός της εξωτερικής προσοχής μας ξαφνιάζει τόσο, που δεν ερευνούμε καν τους λόγους για τους οποίους το άτομο που μας γοήτευσε, μας φέρθηκε με παραπάνω οικειότητα. Τουλάχιστον όχι πριν την πατήσουμε μαζί τους… Δυστυχώς, αυτή η οικειότητα είναι τις περισσότερες φορές απατηλή, καθώς προέρχεται είτε από την ανεπτυγμένη κοινωνικότητα ενός ατόμου, είτε από απλή ευγένεια. Ενίοτε, πηγάζει απ'την ανάγκη ενός ατόμου να λάβει το ενδιαφέρον μας ως επιστροφή. Πολύ σπάνια προέρχεται απ' το γνήσιο ενδιαφέρον κάποιου να γνωρίσει ποιοι είμαστε, παρότι αυτή είναι η λανθασμένη εντύπωση που μας κολακεύει στο βαθμό του απελπισμένου έρωτα και μας δημιουργεί την ανάγκη να επιστρέψουμε την κολακεία σ’ έναν άνθρωπο για την ψυχή του οποίου, εντέλει, δεν νοιαζόμαστε ούτε εμείς στην πραγματικότητα…
Η αιτία, λοιπόν, της παρεξήγησης μεταξύ έρωτα και κολακείας είναι η ανάγκη όλων μας να βρεθούμε στο επίκεντρο της προσοχής ενός ανθρώπου που κέρδισε την εκτίμηση μας σε τέτοιο βαθμό που η επιβεβαίωση και η αποδοχή του ταυτίστηκαν με τον προσωπικό μας παράδεισο και δημιούργησαν την κρυφή ελπίδα ότι η προσοχή του αυτή θα προέρχεται από έρωτα (όπως ονομάζεται καταχρηστικά η εξωτερική επιβεβαίωση της αξίας μας). Δυστυχώς, η ελπίδα αυτή σε συνδυασμό με την αυθαίρετη προσμονή για ερωτική ανταπόκριση από το άλλο άτομο τροφοδοτεί έναν φαύλο κύκλο που κάθε άλλο παρά έρωτας είναι, καθώς μας κάνει έρμαια μιας διαρκούς αναζήτησης της αποδοχής των γύρω μας, η οποία, μοιραία, σκοτώνει την ερωτευσιμότητα μας σε όποιον προσπαθήσουμε να γίνουμε αρεστοί.