Από τον Σπύρο Τσιώτση

Στην πολυκατοικία μου έφτασε η σειρά μου να αναλάβω τη διαχείριση τα κοινόχρηστα και τα λοιπά θέματα λειτουργίας μιας πολυκατοικίας. Διαδικασία η οποία με ανάγκασε να γνωρίσω πολύ καλά όλους τους ενοίκους θέλοντας και μη. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας σήμερα. Είναι ένα αρκετά δυσάρεστο θέμα καθώς περιλαμβάνει το θάνατο ενός ανθρώπου που με έβαλε σε σκέψεις για το μέλλον της Ελληνικής κοινωνίας.

Ένας από τους παλαιότερους ιδιοκτήτες με μεγάλο ρετιρέ διαμέρισμα ήταν ο ηθοποιός Τρύφωνας Καρατζάς, οποίος δυστυχώς, απεβίωσε πριν λίγες μέρες. Μεγάλης ηλικίας πλέον είχε σχεδόν αποσυρθεί και έτσι ίσως κάποιοι από τους αναγνώστες μας να μην τον γνωρίζουν ως όνομα αλλά μόνος πρόσωπο σε πολλές ταινίες σειρές και τα λοιπά. Στο χώρο του ήταν ένα πολύ γνωστό και σεβαστό όνομα. Στην Ελλάδα της προχειρότητας και των reality, φτάνει ένα καλό ξεκατίνιασμα και μια γερή δόση κουτσομπολιού στο πάνελ κάποιας τηλεοπτικής εκπομπής, για να νομίζει κάποιος ότι είναι διασημότητα και ότι είναι όνομα, σε τι ακριβώς δεν ξέρω βέβαια.

Στην αντίπερα όχθη ο κύριος Καρατζάς ήταν όντως διαχρονικά ένας πολύ γνωστός ηθοποιός με παρουσία σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, παλιές ελληνικές ταινίες, θεατρικές παραστάσεις, με λίγα λόγια πολλές και ποιοτικές δουλειές.

Όπως με όλους τους ενοίκους και ιδιοκτήτες έπρεπε να συναναστραφώ και με αυτόν για λίγο έστω, στο κομμάτι της είσπραξης κοινοχρήστων. Πραγματικά δεν έχω γνωρίσει πιο ευγενικό και πιο πολιτισμένο άνθρωπο και αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν ότι η ευγένειά του εκφραζόταν ως ένα είδος απαραίτητης κοινωνικής υποχρέωσης καθώς ως πολύ γνωστός ηθοποιός όφειλε να είναι φορέας πολιτισμού. Δηλαδή, σχεδόν είχε την απαίτηση από τον εαυτό του να είναι ευγενικός προς τους συγκάτοικούς του στην πολυκατοικία.

Ας αποχαιρετήσουμε λοιπόν με τις καλύτερες αναμνήσεις αυτό τον άνθρωπο και ας επιστρέψουμε στην ελληνική πραγματικότητα. Φανταστείτε έναν τριαντάρη σχετικά (όχι πολύ) γνωστό έλληνα ή Ελληνίδα ηθοποιό, ή άνθρωπο της τηλεόρασης να είχε τη θέση του εκλιπόντος. Πραγματικά, δεν θέλω να φανταστώ το ύφος του και την απαίτηση που θα είχε πάνω σε διάφορα ζητήματα λειτουργίας της πολυκατοικίας και την αγένεια με την οποία θα τα εξέφραζε. Το γνωστό σε όλους ξέρεις ποιός είμαι εγώ.

Αυτή ακριβώς η σκέψη μου δημιούργησε τεράστιο προβληματισμό για το πού πάμε καθώς χάνουμε όλο και περισσότερους ανθρώπους που ξέρουν ακριβώς ποιοι είναι και πως πρέπει να ζουν, για να δώσουν το σωστό παράδειγμα και γεμίζουμε με όλο και περισσότερους "ξέρεις ποιός είμαι εγώ;"

Καλό ταξίδι κύριε Τρύφωνα θα μας λείψεις για πάρα πολλούς λόγους!