Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο
Δεν είναι εύκολο για μια σειρά να κρατήσει τρεις χρονιές το ενδιαφέρον του κόσμου. Έστω και αν φέτος τα πράγματα δε φαινόντουσαν και τόσο ρόδινα, η συνέχεια ήταν εντυπωσιακή και το φινάλε έκλεψε την παράσταση. Ο λόγος φυσικά για τις Άγριες Μέλισσες.
Φοβερή δουλειά στο casting, εκπληκτική σκηνοθετική ατμόσφαιρα, έξυπνοι διάλογοι. Αυτό όμως που ξεχώριζε στα μάτια μου, ήταν ότι οι συντελεστές της σειράς βρίσκονταν πάντα ένα βήμα μπροστά. Ξεκινάει η σειρά, χάνονται ο Σέργιος και ο Γιάννος και λες πως είναι δυνατόν; Αυτοί κεντάνε. Πως είναι δυνατόν να μείνουν αυτοί οι δυο στην απ΄έξω. Και όμως εκτυλίχθηκε όλη η ιστορία πάνω τους και αυτοί έπαιξαν ζωντανοί μόνο την πρώτη εβδομάδα. Τελειώνει η σεζόν, πάει και ο Κύπραίος. Έρχεται όμως με φόρα ο Βόσκαρης και καλύπτει εύκολα το κενό. Το τέλος της δεύτερης σεζόν βρίσκει νεκρούς τον Μιλτιάδη και την Ανέτ. Για να είμαι ειλικρινής, δεν πίστευα ότι οι Άγριες Μέλισσες θα ήταν εξίσου καλές χωρίς τον κομβικό ρόλο του Γιώργου Γάλλου. Εκεί ήρθε η εμφάνιση του Ακύλα που διψούσε για αίμα εις μνήμην του χαμένου (όχι αδικοχαμένου) αδερφού του. Ο Αιμίλιος Χειλάκης δικαίωσε για μια ακόμα φορά όλους αυτούς που πίνουν νερό στο όνομα του. Ο ρόλος του παράφρονα Ακύλα Μεγαρίτη θα μείνει στην ιστορία.
Ήταν μια σειρά που δεν είχε ηθοποιούς που χώλαιναν. Όλοι μπήκαν άμεσα στο πετσί του ρόλου τους. Από πού να ξεκινήσουμε και που να τελειώσουμε; Αν αρχίσω να γράφω ονόματα, κάποιον θα ξεχάσω, κάποιον θα αδικήσω. Επιτρέψτε όμως να κάνω ιδιαίτερη μνεία σε δυο χαρακτήρες.
Ο ένας είναι ο Δούκας Σεβαστός. Από την αρχή της σειράς του αποδόθηκε ο ρόλος του απόλυτου κακού. Δολοπλόκος, εκδικητικός, αδίστακτος, άπληστος. Δε δίσταζε να βάφει με αίμα τα χέρια των παιδιών του για να πετύχει τον σκοπό του. Παρά ταύτα, ο Λεωνίδας Κακούρης είχε πολλές τον τρόπο να βγάζει συναίσθημα. Το άγριο θηρίο που λεγόταν Δούκας ημέρευε μπροστά στον εγγονό του. Σπάνια εναλλαγή συναισθημάτων. Τη μια τον μισούσες, την άλλη μπορεί και να τον λάτρευες.
Κάπως έτσι ήταν και ο ρόλος του Γιώργου Γεροντιδάκη. Δεν ήταν εύκολο να βρεθεί ηθοποιός γι΄αυτό τον ρόλο. Οι συντελεστές της σειράς κόπιασαν πολύ μέχρι να τον βρούν. Ο Μελέτης ήταν το πρωτοπαλίκαρο του Δούκα, ο άνθρωπος που κυριολεκτικά μισούσες στους δυο πρώτους κύκλους. Θα μπορούσε να εξολοθρεύσει εύκολα όλο το Διαφάνι. Έτσι ξεκίνησε και στον τρίτο κύκλο μέχρι που ήρθε η στροφή. Μια στροφή που μας άρεσε ιδιαίτερα. Ο φονικός Μελέτης έγινε δίκαιος, στοργικός και ήταν αυτός τελικά που λύτρωσε ένα ολόκληρο Διαφάνι. Η σκηνή με το δρέπανο πάνω στο άλογο ήταν εξαιρετικά γυρισμένη. Το ίδιο και η επιστροφή του στο χωριό, με το πτώμα του Ακύλα να σέρνεται από το άλογο. Κάτι από γουέστερν. Μέσα σε λίγα επεισόδια ο Γιώργος Γεροντιδάκης κατάφερε να σε κάνει να ταυτιστείς μαζί του. Από απόλυτος κακός ο απόλυτος ήρωας, κάτι που αποτελεί τεράστια σκηνοθετική επιτυχία και του ίδιου του ηθοποιού.
Σπάνια βλέπουμε τόσο προσεγμένες σειρές στην ελληνική τηλεόραση. Οι συντελεστές της δεν άφησαν τίποτα στην τύχη. Η αποκάλυψη για τον Σέργιο υπέγραψε το μεγάλο φινάλε. Ακόμα και η άκαμπτη Μυρσίνη λύγισε μπροστά σε αυτή την αποκάλυψη. Κάποιες φορές λυγίσαμε και εμείς. Θα μας λείψουν οι Άγριες Μέλισσες...