Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Η αλήθεια είναι όταν πρωτοάκουσα το τραγούδι του Γιάννη Μηλιώκα, Γκρέκο Μασκαρά, δεν κατάλαβα γιατί έγινε τόσο μεγάλη επιτυχία. Όταν είσαι πιτσιρίκι, κάποια πράγματα τα «χάνεις», όσο και αν δεν το αντιλαμβάνεσαι εκείνη τη στιγμή.
Ακούγοντας χθες το βράδυ το εν λόγω κομμάτι στο ραδιόφωνο, οι στίχοι του Μηλιώκα ήρθαν στα αυτιά μου σαν να είναι δική μου φωνή.
Φιγούρα φίλοι μου. Είμαι σίγουρος ότι ούτε o μεγάλος μας τραγουδοποιός φανταζόταν το μέγεθος της. Το 1990 που κυκλοφόρησε το κομμάτι δεν υπήρχαν social media και όμως φιγούρα υπήρχε. Πόσο μάλλον τώρα που βρισκόμαστε σε διαρκή ανταγωνισμό για το ποιος θα ποσταριστεί στο καλύτερο μέρος, για το ποιος θα πάρει τα πιο πολλά likes.
Φιγούρα γιατί κάποιοι ποστάρουν το εισιτήριο τους για ένα μακρινό τους ταξίδι. Αν σας έλεγαν 10 χρόνια πριν ότι κάποιος φωτογραφίζεται με το εισιτήριο του, τι θα σκεφτόσασταν γι΄αυτόν; Και άντε να δικαιολογήσουμε αυτόν που βγαίνει για πρώτη φορά από τη χώρα… Τους υπόλοιπους;
Σαχλαμάρα γιατί ο καθένας έχει άποψη επί παντός επιστητού. Δε γίνεται ένας που δεν έχει αλλάξει ποτέ μια λάμπα να "τοποθετείται" για ένα βραχυκύκλωμα που έγινε. Αυτός που δεν έχει κάνει ποτέ μια σχέση, δε γίνεται να το παίζει συμβουλάτορας, όσο καλοπροαίρετος και αν είναι. Αυτός που έχει δει δέκα αγώνες ποδόσφαιρου, δεν μπορεί να κάνει κριτική σε άτομα που έχουν ξοδέψει τη ζωή τους στα γήπεδα. Ας μη μιλήσω για τη σαχλαμάρα που υπάρχει στα social media. Θα χρειαστεί να σπαταλήσουμε πολλές γραμμές…
Άρπα Κόλα γιατί τους περισσότερους νέους σήμερα, τους έχουν γαλουχήσει να είναι στα πάντα in. Ασχολούνται με πολλά πράγματα, αλλά επί της ουσίας με τίποτα σοβαρά. Ίσως φταίει και η έλλειψη ενός παχυλού μισθού για να ασχοληθείς με κάτι σοβαρά. Αλλά και πάλι, όταν το χρήμα είναι το μόνο κίνητρο, η κοινωνία διαβρώνεται… Όλα πλέον γίνονται στο πόδι, χωρίς να υπάρχει καθόλου φαντασία. Η τελευταία δήλωση που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, είναι μιας κοπέλας που ασχολείται με το βιολί. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι θα ήθελε να παίξει κάποτε σε μια μεγάλη σκηνή. Έστω και σαν δήλωση, είναι κάτι… Κάποιες φορές η φαντασία είναι πιο σημαντική από την ίδια την πράξη. Αυτή η κοπέλα όσο καταφέρνει να φαντάζεται τον εαυτό της να παίζει βιολί, θα είναι ευτυχισμένη. Άσχέτως αν καταφέρει ή όχι να πραγματοποιήσει το όνειρο της.
Τρόμπα γιατί οι περισσότεροι πλέον δεν επιζητούν φίλους αλλά οπαδούς. Για κάποιους το ζητούμενο είναι το βόλεμα, η ψεύτικη και εφήμερη αποδοχή, όχι η αγάπη. Τρόμπα γιατί κάποιοι έχουν φουσκώσει από εγωισμό, αλλά όσο κι αν ψάξεις το λόγο που έχουν γίνει εγωιστές, δε θα τον βρεις ποτέ…
Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ