Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο

Ήμουν ακριβώς 6 χρόνων όταν μου προτάθηκε για πρώτη φορά να γίνω φίλος με κάποιον. Ένα πιτσιρίκι, ο Γρηγόρης, ο οποίος έπαιζε με το αυτοκινητάκι στο ίδιο κατηφορικό σημείο του σχολείου που έπαιζα κι εγώ, μου ζήτησε να γίνουμε φίλοι. Αποδέχτηκα την πρόταση με χαρά χωρίς να γνωρίζω φυσικά ούτε το 1% της έννοιας.

Αρκετά χρόνια μετά, κατάλαβα ότι η φιλία είναι από τις μεγαλύτερες αξίες της ζωής. Μια αξία, που πολλοί πίνουν νερό στο όνομα της, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν την υπηρετούν ούτε οι μισοί από αυτούς. Οι περισσότεροι αποκαλούν φίλους τους όποιους δεν μπορούν να αποκαλέσουν γνωστούς τους. Βλέπετε, τα χρόνια της γνωριμίας είναι τόσα πολλά που μοιάζει αρκετά ντροπιαστικό να αποκαλέσεις κάποιον γνωστό σου. Το κακό είναι ότι πολλές φορές πιστεύουμε αυτό που λέμε στους ''εξω''. Ότι δηλαδή τα χρόνια γνωριμίας με κάποιον διαχωρίζουν έναν φίλο από ένα γνωστό. Ως ένα σημείο έχει μια βάση, αλλά όχι απόλυτη. Ναι μεν, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για κάποιον μέσα σ΄ένα μικρό χρονικό διάστημα, από την άλλη όμως κανείς δεν πρόκειται να σου εγγυηθεί ότι κάποιος δεν πρόκειται να σε απογοητεύσει αν τον ξέρεις πολύ καιρό. Και η αλήθεια είναι ότι αυτοί που σε απογοητεύουν περισσότερo είναι οι άνθρωποι που ξέρεις πολύ καιρό, αφού συνήθως είναι αυτοί που έχεις τις μεγαλύτερες απαιτήσεις.

Δε διαφωνώ ότι οι καιροί αλλάζουν, με φυσικά επακόλουθο την αλλαγή των προτεραιοτήτων. Είναι λίγο φτηνό, ωστόσο, να δικαιολογεί η κάθε αλλαγή ενός καιρού την κάθε αλλαγή ενός ατόμου. Γιατί δηλαδή να γίνεται πάντα από σένα η έκπτωση;

Πάντα υπάρχει χώρος γι΄αυτούς που αγαπάς. Μπορεί η συχνότητα επικοινωνίας να μην είναι ίδια, αλλά κάθε φορά που βρίσκεις ευκαιρία, φροντίζεις να δείχνει στον άλλον ότι είσαι διάθεσιμος γι΄αυτόν. Αν δεν το κάνεις, πάει να πει ότι για κάποιο διάστημα ότι απλά ταίριαξαν οι ζωές σας, όχι ότι τρέφεις βαθιά αισθήματα για εκείνον.

Όσο μεγαλώνουμε, βλέπουμε ότι μέρα περνάει γρηγορότερα, οι μήνες και τα χρόνια γίνονται καπνός. Το ίδιο και τα λεφτά μας. Η μοναδική μετοχή που μπορεί να πάρει αξία με το πέρασμα του χρόνου είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Δυστυχώς όμως αυτές είναι που είναι σ΄απογοητεύουν περισσότερο. Αλήθεια, πόσους ανθρώπους έχετε στη ζωή σας που να μπορείτε να τους πάρετε ό,τι ώρα θέλετε, για να τους πείτε ότι δε νιώθετε καλά. Γιατί αυτός είναι ο πραγματικός φίλος. Αυτός που σε κάνει να νιώθεις ότι είναι πάντα εκεί για σένα. Αυτό δε λέγεται, απλά μεταδίδεται, απλά εκπέμπεται.

Αν καίγεσαι να μιλήσεις στον φίλο σου και δεν το κάνεις, φοβούμενος μήπως ενοχλήσεις, ίσως και να μη φταίει η ανεξάντλητη ευγένεια σου. Ίσως ο φίλος σου τον τελευταίο καιρό να έχει σταματήσει να σου βγάζει ότι είναι διαθέσιμος. Αλήθεια, τι να τους κάνεις τέτοιους φίλους; Το σημαντικό είναι να είσαι επιθυμία κάποιου και όχι η υποχρέωση.

Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ