Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο
Από τα χρόνια που μπαίνουμε στην εφηβεία, αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε για το ποιοι είναι οι πραγματικοί μας φίλοι. Συνήθως για εκείνη την εποχή, η συχνότητα της συναναστροφής αποτελεί το βασικότερο κριτήριο φιλίας. Μετά από κάποια χρόνια, καταλαβαίνεις ότι όλο αυτό ήταν μια τεράστια πλάνη.
Αλήθεια πως γίνεται να μη μιλάς κανέναν από αυτούς που έκανες παρέα σου στα 20 σου; Πως γίνεται στα 30 σου να έχεις καταλήξεις σε ένα συγκεκριμένο αριθμό φίλων και λίγα χρόνια μετά, να βλέπεις ότι όλοι αυτοί αποτελούν μακρινό παρελθόν. Λογικό είναι να μην κάνεις παρέα με όλους, αλλά το να μην έχεις κανέναν από μια ολόκληρη εποχή δεν είναι αισιόδοξο μήνυμα.
Η εξήγηση εντοπίζεται στο ότι οι συναισθηματικοί άνθρωποι από τη φύση τους έχουν ανάγκη να νιώσουν γύρω τους αγάπη και δεν αρκούνται σε μια απλή γνωριμία. Είναι άλλοι που απλά σκοτώνουν τον χρόνο τους. Οι κουμπαριές είναι μια ένδειξη ότι μια μεγάλη φιλία δεν πήγε χαμένη, χωρίς να σημαίνει ότι μια μη κουμπαριά δεν αποτέλεσε φιλία.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον πρώτο μήνα μου στο κολλέγιο. Λόγω ενός placement test είχα έρθει πιο κοντά με έναν τύπο και κάναμε αρκετή παρέα. Είχαμε παίξει μπάσκετ, είχαμε δει ματς μαζί, είχαμε πάει για καφέ. Όχι, δεν πίστεψα ότι είχαμε γίνει φίλοι, είχα απλά πιστέψει ότι θα μπορούσαμε να γίνουμε.
Μετά από κανά μήνα είχαμε κάνει διαφορετικές παρέες και είχαμε ψιλοχαθεί. Δε με πείραξε καθόλου. Με ενόχλησε όμως που μια φορά που έμπαινα στην καφετέρια της σχολής κι εκείνος έβγαινε, έκανε πως δε με είδε. Αηδίασα. Πως γίνεται να υπάρχουν τέτοιοι φελλοί. Αυτή η ιστορία είναι μια μικρή απεικόνιση της πραγματικότητας. Απλά με τον συγκεκριμένο δεν γίναμε ποτέ φίλοι, γι΄αυτό και δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα.
Με αυτούς που ξέρεις αρκετά χρόνια, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δε γίνεται να μη τους χαιρετήσεις όταν περνάνε από δίπλα σου. Δε σημαίνει όμως ότι είναι και φίλοι σου επειδή προέκυψε μια θερμή χαιρετούρα. Φίλος είναι αυτός που σε θυμάται, σε νοιάζεται και είναι πάντα διαθέσιμος για σένα. Φίλος είναι αυτός που δεν έχει αλλους 50 ''φίλους''. Αυτοί οι υπερκοινωνικοί με τους 50 γνωστούς που αποκαλούν φίλους, ήταν μια ακόμα κακή επιλογή για σένα. Ούτε είναι φίλοι αυτοί που κρύβονται πίσω μια νέα τάξη πραγμάτων για να δικαιολογούν την απουσία τους. Πάντα υπάρχει χρόνος για έναν πραγματικό φίλο. Λιγότερος μεν, υπαρκτός δε…
Σε κάθε αλλαγή χρόνου κάποιοι που θεωρούσες φίλους σου σε θυμούνται για ευχές. Ακόμα δεν έχω καταλήξει αν είναι αυτό καλό ή κακό. Είναι η υστεροφημία αυτή που τους έκανε να σε θυμηθούν, ή μήπως όντως τους έλειψες; Κι αν τους έλειψες, γιατί σε θυμήθηκαν τώρα; Η απάντηση δίνεται πάντα σε αόριστο χρόνο. Το σίγουρο είναι ότι φίλος δεν είναι αυτός που σε θυμάται μόνο για ευχές. Οι φίλοι δε μένουν μόνο στα λόγια, φροντίζουν να μένουν και στην καρδιά...
Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ
