Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Όσο μεγαλώνω σιγουρεύομαι ότι οι μικροί θυμούνται τα πάντα. Σαν χθες θυμάμαι τον τρόπο που παρουσίασε το ΤELE CITY τον Σάκη Ρουβά. Η αλήθεια ότι αρχικά θεώρησα λίγο υπερβολικό τον χαρακτηρισμό ίνδαλμα της νεόλαιας για έναν εικοσάρη που άνοιγε επιδεικτικά το πουκάμισο του για να δείξει το γυμνασμένο του κορμί, τη στιγμή που η νιαουριστή τότε φωνή του κάθε άλλο παρά επαρκής ήταν. Στην πορεία των χρόνων όμως, ο Κεκυραίος σταρ χάρη στο ταλέντο του σε όλα τα υπόλοιπα και τις καλές επιλογές του, φρόντισε να με διαψεύσει πανηγυρικά. Στα αγόρια, την παράσταση έκλεβαν οι μεγάλοι αθλητές εκείνης της εποχής. Από την ξένη αγορά θυμάμαι την τρομερή απήχηση που είχε στις γυναικείες καρδιές ο Johnny Depp και στις ανδρικές ο Μichael Jordan. Φυσικά δεν ήταν μόνο αυτοί...
Έχοντας κάνει αυτή την αναδρομή και αναλογιζόμενος αυτό που ζούμε τώρα, το συμπέρασμα είναι ότι η ειδωλοποίηση είναι πλέον εξαφανισμένη. Από τη μία, μπορεί να ισχυριστεί κάποιος είναι ότι είναι καλό, καθώς δεν είναι ό,τι πιο χρήσιμο να αντανακλά τόσο πολύ πάνω σου η ζωή ενός αγνώστου, από την άλλη όμως πρεπει να βρούμε τι αντικατέστησε αυτή την ανάγκη. Και αυτό που την αντικατέστησε σίγουρα δεν ήρθε για καλό.
Όλη αυτή η ανάγκη λοιπόν να ασχολούνται οι νέοι ανελλιπώς με κάποιον που θαυμάζουν, αντικαταστάθηκε από τον ατελείωτο εγωκεντρισμό που ''γεννήθηκε'' από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Πλέον ο σχετιζόμενος με τέτοιου είδους μέσα, νιώθει απόλυτος σταρ και δε χρειάζεται να βρεθεί κάτω από κανέναν. Αυτό αποδεικνύεται από τις αμέτρητες κοινοποιήσεις του. Έχει γνώμη για όλα. Για την πολιτική, για τα αθλητικά, για το θέατρο, για το σινεμά ακόμα και αν μπερδεύει τον "Τελευταίο των Μοϊκανών" με το Τελευταίο Σαμουράι. Και όσο παίρνει like, όσο δέχεται σχόλια, όσο αγαπιούνται οι selfies του και τα check του τόσο συνεχίζει το έργο του. Ποιος ο λόγος να ταυτιστεί με κάποιον σταρ και να εκφράσει το θαυμασμό του, όταν βλέπει αποδοχή σε όποια μαλακία έχει κοινοποιήσει; Όσο πιο καλά μιλάς τη γλώσσα της εποχής, τόσο περισσότερο θα καταξιώνεσαι στους διαδραστικούς τομείς. Ακόμα και αν πρόκειται για μια ματαιοδοξία, είναι φανερό ότι πρόκειται για άνοδο του status σου. Ένα status που για να το αποκτήσεις χρειάστηκες να κολυμπήσεις στην ίδια "πισίνα" με άνθρωπους που φοράνε το ίδιο χρώμα σκουφάκι με σένα. Δε σε νοιάζει πλέον η "ανοιχτή θάλασσα". Εκεί φοβάσαι ότι θα περάσεις απαρατήρητος. Μέχρι και φιδέ εμπύρετης γυναικός έχουμε "καμαρώσει" στο διαδίκτυο. Και πάλι όμως βρέθηκαν κάποιοι να την καμαρώσουν χωρίς εισαγωγικά. Όταν γίνεσαι αποδεκτός/αποδεκτή και με την όψη του αηδιαστικού φιδέ σου, νιώθεις πολύ σπουδαίος για να υποκλιθείς σ΄αυτό που άλλοτε θαύμαζες. Θα αρκεστείς σ΄ένα εγκωμιαστικό σχόλιο και θα συνεχίσεις το διατυμπάνισμα του φιδέ σου.
Εν κατακλείδι, δεν υπάρχουν ειδώλα γιατί ο κόσμος δεν έχει καμία ανάγκη από αυτά πλέον. Υπάρχουν απλές συμπάθειες και κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις για να επιβεβαιωθεί ο κανόνας. Για να δείτε κιόλας ότι δεν υπερβάλλω, τσεκάρετε φωτογραφίες φίλων σας με επώνυμους. Σε ποιον απευθύνονται τα περισσότερα επιφωνήματα θαυμασμού; Όχι πάντως σ΄αυτόν που έχει κοπιάσει για να φτάσει μέχρι εδώ...
