Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο      Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Ουδείς πιο επικίνδυνος από κάποιον που μας γνωρίζει καλά. Αν ο άλλος έχει το προνόμιο να έχει και μυαλό που «παίρνει αρκετές στροφές»,  τότε μπορεί να γίνει ακόμα πιο επικίνδυνος. Όταν κάποιος ξέρει όλες τις αδυναμίες μας και έχει και τον τρόπο να του φανούν χρήσιμες, τότε μπορεί να γίνει εύκολα ένας άτυπος εχθρός. Εχθρός φυσικά δεν είναι μόνο ο πολέμιος και ο ανταγωνιστής μας. Εχθρός είναι οποιοσδήποτε βλάπτει την ψυχική μας υγεία προς τέρψιν της δικής του. 

Μια μορφή εχθροπραξίας είναι το «ελεύθερο χτύπημα» στο φιλότιμο. Όταν κάποιος γνωρίζει τη δυσκολία που μας προκαλεί ένα αίτημα του και συνεχίζει προκειμένου να ικανοποίησει μια αρρωστημένη του επιθυμία, τότε μιλάμε χειρίστου είδους εχθροπραξία. Κι όμως προκειμένου να φανούμε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας, ξεχνάμε το συντελεστή δυσκολίας, κάνουμε την καρδιά μας πέτρα και φέρνουμε είς πέρας την αποστολή. Αλήθεια όμως τι σημαίνει η λέξη υποχρέωση;  Kάνουμε κάτι αναγκαστικά για να υποχρεώσουμε τους άλλους να πραγματοποιήσουν κάτι ανάλογο μελλοντικά, ή απλά νιώθουμε ότι υπάρχουν κάποιοι ηθικοί κώδικες που πρέπει πάντα να τηρούνται.

Την απάντηση πολλές φορές δεν την ξέρουμε ούτε εμείς οι ίδιοι. Έχω την αίσθηση ότι συνήθως  κάνουμε κάτι, επειδή κάποιοι άλλοι πραγματοποίησαν κάτι αντίστοιχο για μας. Γνωρίζουμε όμως το λόγο για το οποίον έδρασαν έτσι οι άλλοι; Πολύ συχνά δεν εξετάζουμε το κίνητρο μιας πράξης, γι΄αυτό και όταν αυτό φανερώνεται, δεν είναι λίγες οι φορές που πέφτουμε από τα σύννεφα.

Ο καθένας μας έχει κάνει κατά καιρούς πράγματα που του ήταν από δύσκολα εως δυσάρεστα. Αρκετές φορές χαλάσαμε τη μέρα μας για να φτιάξουμε αυτή των άλλων.  Και αυτό συνήθως το παθαίνουμε από άτομα που ξέρουμε. Είτε γιατί δε θέλουμε να τα στεναχωρήσουμε,  είτε γιατί δε θέλουμε να τα χάσουμε από τη ζωή μας. Κι έτσι φτάνουμε μέχρι την ανόητη υπέρβαση...

Η αίσθηση μου είναι ότι τα όρια μας πρέπει να τα ξεπερνάμε λίγες φορές για τους άλλους. Αφενός γιατί η αύρα της πρωτοφανούς υπέρβασης έχει άλλη χάρη, αφετέρου γιατι οι ευεργεσίες μας σπάνια «πιάνουν τόπο».

Η ιστορία, αλλά και η ίδια μας η ζωή, μας έχει αποδείξει ότι κανείς δεν είναι πιο αχάριστος από τον ευεργετηθέντα. Και είμαι σίγουρος ότι δε χρειάζεται να γυρίσουμε πολύ πίσω για να βρούμε το τελευταίο κρούσμα αχαριστίας.

 Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ.