Μια παλιά καλή φίλη, η Αγγελική, μου είχε πει κάποτε μια απλή, αλλά πολύ σοφή κουβέντα. «Η ζωή τα φέρνει όλα τούμπα φίλε μου, ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει». Αν και τα λόγια της χαράχτηκαν βαθιά μέσα μου, ήθελα πολύ να διαψευστεί. Μου ήταν αδιανόητο να φανταστώ ότι φίλοι-κειμήλια, γυναίκες-ψυχάρες, θα μπορούσαν κάποια στιγμή να φανερώσουν ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο.
Καλώς ή κακώς, η ανάγκη που έχει ο άνθρωπος να επενδύσει στην ανθρώπινη σχέση είναι αυτή που τον κάνει να συμπαθεί, να αφήνεται και να πιστεύει στον συνάνθρωπο του. Έστω λοιπόν και αν αυτός δεν έχει την καλύτερη δυνατή συμπεριφορά, δικαιολογούμε κάποια πράγματα, καθώς από τη φύση μας είμαστε φτιαγμένοι για να πιστεύουμε και όχι για να αμφισβητούμε. Η αναβίωση όμως σειράς ίδιων περιστατικών από τότε μέχρι τώρα, δικαίωσε τα λόγια της παλιάς φίλης με τον πιο εμφατικό τρόπο.
Πολλοί άνθρωποι έρχονται στη ζωή σου, νομίζοντας και οι ίδιοι ότι σε αγαπούν. Άλλοι, χειρότεροι από τους προαναφερθέντες, πουλάνε αφοσίωση, με σκοπό να εισπράξουν κάτι από τη λάμψη σου. Δεν είναι εύκολο να τους καταλάβεις, αφού για αρκετό καιρό δεν προκύπτουν ανακολουθίες στις κουβέντες και τις πράξεις τους. Στις ερωτικές σχέσεις υπάρχει πάντα η εξήγηση για μια μελλοντική ανακολουθία. Η μοναδικότητα είναι αυτή που πολλές φορές σε στέλνει στο …κανάβατσο. Το ότι στην ερωτική ζωή κάποιων χωράει μόνο ένας σαν εσένα, είναι αυτό που πολλές φορές εχθρεύεται την αιωνιότητα σ΄αυτές τις σχέσεις. Σε φιλικό επίπεδο όμως που δεν υπάρχει περιορισμός, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Η αλλαγή προς το χειρότερο στη συμπεριφορά κάποιων προς εσένα, καταδεικνύει ότι απλά εξαπατήθηκες, ή ότι είχες απόλυτη ανάγκη να δεις κάποιους θετικά. Κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι τα άτομα που θέλουν να τα έχουν καλά με όλους δυσκολεύονται να αγαπήσουν αληθινά.
Ακόμα και το facebook σε βοηθά να δεις καλύτερα την πραγματικότητα. Πως γίνεται λοιπόν να σε αγαπάνε και να μην κάνουν like στο έργο σου, αλλά πάντα να βλέπεις το όνομα τους πρώτη μούρη σε κάθε φουμαροανάρτηση. Πως γίνεται ανάμεσα σε τόσους ξένους να μην είσαι εσύ πιο γνωστός τους; Για ποια αγάπη μου μιλάς;
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον «υπερβάλλοντα» εκνευρισμό ενός πολύ αγαπημένου προσώπου «Αποφάσισε επιτέλους, αυτός είναι καλός ή κακός;» Έλα ντε, καλός ή κακός; Είχε δίκιο, αλλά τι φταίω εγώ όμως που οι άνθρωποι αλλάζουν και μάλιστα προς το χειρότερο; Για να είμαι πιο ακριβής, στην πραγματικότητα δεν αλλάζουν, απλά φανερώνουν τη μάσκα που έκρυβαν. Στην ουσία, ο χρόνος είναι αυτός που κάνει τη διαφορά. Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον και... από τον χρόνο. Με τον καιρό καταλαβαίνεις ότι η μετοχή σου ήταν φούσκα και όχι αγάπη.
Η πραγματική αγάπη είναι φτιαγμένη με άλλα υλικά και δεν μετριέται με λόγια, κοπλιμέντα και χαδάκια. Μετριέται μέσα στον χρόνο, με πράξεις και στερήσεις. Όπως πολύ σωστά επισημαίνουν τα λόγια του Ομάρ Καγιάμ, η αγάπη μετριέται με ό,τι απαρνείται κανείς για χάρη της, ακόμα και αν πρόκειται για την ίδια την αγάπη...
Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ
