Aπό τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο
Πριν από αρκετά χρόνια, σε μια συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει ο καλός συνάδελφος, Γιάννης Παρθένιος, για ένα περιοδικό που αρθρογραφούσα, είχαμε βάλει ως τίτλο «το ραδιόφωνο παραμένει μαγικό».
Έστω και αν είχαν φανεί από τότε κάποια ίχνη ραδιοφωνικής «πτώχευσης», κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα κατέληγαν τα πράγματα σήμερα. Στις αρχές του 90΄ κάποιος που ήθελε να κάνει εκπομπή στην μπάντα των Fm διέθετε πολλές επιλογές.
Η μπάντα αποτελούνταν από 80 περίπου σταθμούς, εκ των οποίον οι μισοί ήταν διατεθειμένοι να σε προσλάβουν άμεσα χωρίς καν να ακούσουν κάποιο demo σου. Σε αντάλλαγμα της άμεσης πρόσληψης , απλά απάλλασσες τον σταθμό από κάθε είδους οικονομική δέσμευση, κάτι που φυσικά δεν ενοχλούσε κανέναν. Το να κάνεις εκπομπή εκείνα τα χρόνια εκτός από μέγιστη ικανοποίηση, προσέδιδε ανυπέρβλητο πρεστίζ!
Όλα αυτά δούλευαν φυσικά υπέρ του μέσου ακροατή. Οποιοσδήποτε μπορούσε να ακούσει οτιδήποτε τότε. Ακόμα και τα πιο ακραία είδη μουσικής. Ακόμα και παραγωγούς που δεν γνώριζαν αγγλικά να κάνουν εκπομπές με classic rock.
Από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας όμως, οι σταθμοί λιγόστεψαν επικίνδυνα και οι περισσότεροι από αυτούς που παρέμειναν πέρναγαν σιγά σιγά σε μεγάλους ομίλους... Η επαγγελματική φάση του ραδιοφώνου έφερε στο χώρο τους λεγόμενους δελφίνους… Όλοι αυτοί που δεν μπόρεσαν να επιβιώσουν στην τηλεόραση, μπλέχτηκαν με το ραδιόφωνο μυρίζοντας χρήμα , με αποτέλεσμα να μείνουν έξω από το χώρο, άτομα που αγαπούσαν το μέσο. Επιπλέον, οι playlist που μπήκαν πλέον για τα καλά στο παιχνίδι, αφαίρεσαν το προσωπικό στίγμα των παραγωγών.
Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να γεμίσει το ραδιόφωνο από μισθοφόρους ακροατές. Ανθρώπους που άκουγαν κάτι, χωρίς να νοιάζονται ιδιαίτερα για το αν θα τους μείνει κάτι από αυτά που ακούνε. Περαστική ακρόαση και άμεση αλλαγή σταθμού, χωρίς πολλές φορές να γνωρίζουν ούτε τη συχνότητα. Για ονόματα παραγωγών ούτε λόγος…
Και εκεί που το ραδιόφωνο ήθελε μια τονωτική ένεση για να σταθεί όρθιο, ήρθε το ελεύθερο ίντερνετ για να τελειώσει την ιστορία. Η έξτρα κοινωνική δικτύωση αποσταθεροποίησε εντελώς την παρέα που σου προσέφερε το μέσο. Ο «επίδοξος» ακροατής επιζητά πλέον το νέο του ρόλο σε προφίλ κοινωνικής δικτύωσης! Η Κατερίνα από Αιγάλεω έδωσε τη θέση της στην …Κάτια πλέον (νέα προσφώνηση) Παπανικολή που δηλώνει ενθουσιασμένη, περπατώντας στα σοκάκια του Συντάγματος. Και από κάτω η κολλητή να σχολιάζει ότι ζηλεύει. Τι ακριβώς βέβαια, δεν κατάλαβα..
Το ραδιόφωνο ανέκαθεν αποτελούσε ένα ρομαντικό τρόπο έκφρασης. Το ότι δεν μπορούσες να δεις αυτόν που άκουγες μπορούσε να εξάψει την φαντασία σου. Τώρα η καλπάζουσα φαντασία μετατράπηκε σε αφάνταστη αποστροφή. Και καλά όταν έχουμε να κάνουμε με ωραία παιδιά ή με δημοσιογράφους που το επάγγελμα απαιτεί πεσμένες τις μάσκες. Όταν όμως πας να το παίξεις Δον Ζουάν κι είσαι σαν ουρακοτάγκος;
Εν κατακλείδι, ο τρόπος με το οποίον χρησιμοποιούνται τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελείωσε το ραδιόφωνο. Η ζημιά που προκλήθηκε είναι τόσο μεγάλη, που μπροστά της οι playlist μοιάζουν σαν …άτακτα παιδιά.
Μένουν κάποιοι δημοσιογραφικοί σταθμοί για να θυμίζουν ότι το ραδιόφωνο είναι πάνω απ΄όλα παρέα.
Όσον άφορα τα web, εκεί υπάρχουν δόσεις ρομαντισμού, αλλά και πολλά σημαντικά προβλήματα, τα οποία θα θίξουμε σ΄επόμενο editorial.
Ο Χέμινγουεϊ έγραψε ότι όταν αγαπάς κάτι πολύ αυτό δεν πεθαίνει ποτέ για σένα. Έτσι είναι… Αρνείσαι να το δεχτείς, αρνείσαι να το πιστέψεις. Η αγάπη σου το κρατάει ζωντανό και συνεχίζεις να ονειρεύεσαι με τα μάτια ανοιχτά.
Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ
