Από τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο

H τελευταία ταινία του Νόλαν δίχασε τους θεατές, καθώς εκτός από αυτούς που απόλαυσαν κάθε στιγμή της, υπήρχαν και αυτοί που περίμεναν κάτι παραπάνω.

Στην πραγματικότητα όμως αυτό που ήθελε να πετύχει ο Νόλαν, το πέτυχε. Έθεσε στην ταινία κάποια όρια και μέσα σ΄αυτά κινήθηκε. Η Δουνκέρκη ήταν άρτια τεχνικά. Τα εφέ των εκρήξεων και η εξαιρετική φωτογραφία είναι στοιχεία που δεν έχουμε ξανασυναντήσει σε τόσο υψηλό επίπεδο. Ο μεγάλος σκηνοθέτης απέφυγε τις χολιγουντιανές υπερβολές και κυρίως μας γλίτωσε από τις συνηθισμένες (για τέτοια ταινία) ατέλειωτες σκηνές αίματος.  Ο Νόλαν κατάφερε με μαεστρία να παίζει με τον χρόνο χωρίς να αλλοιωθεί η δομή της ταινίας.

Αυτό που ίσως δεν κατάφερε η ταινία είναι να σε κάνει να ταυτιστείς με κάποιον ήρωα. Ο Νόλαν κατανάλωσε όλη του την ενέργεια στο τεχνικό κομμάτι, βάζοντας λίγο στο περιθώριο τους πρωταγωνιστές του έργου. Ίσως γι΄αυτό το λόγο, η Δουνκέρκη απέτυχε δραματουργικά. Για τον λόγο αυτό μην περιμένετε να δείτε μια προσωποκεντρική ταινία που κόβει τη ανάσα, όπως ο Αντιρρησίας Συνείδησης. Σίγουρα όμως το άρτιο τεχνικό αποτέλεσμα θα σας αποζημιώσει. Σε κάθε περίπτωση, αξίζει να δείτε τη Δουνκέρκη σε κάποια κινηματογραφική αίθουσα και όχι στο σπίτι, καθώς έχει νόημα να απολαύσετε τα οπτικά και ηχητικά εφέ της.

Για να βρείτε τον Αλέξανδρο Κοντόπουλο στο facebook, πατήστε εδώ